Bij klimvereniging TilSAC stijgen studenten naar grote hoogtes

Met wekelijkse trainingen, sociale activiteiten en bijna maandelijkse reizen overal in Europa is klimvereniging TilSAC dé club voor klimfanaten, boulderaars en alpinisten. Hier klimmen studenten hoog in de touwen. ‘Je krijgt écht een dopaminekick als je eenmaal boven bent.’ 

‘Kies een on-sight route en klim die, zonder pauze te nemen, tot je niet meer verder kunt. Dat betekent doorgaan tot je valt, of tot je spieren het opgeven,’ instrueert trainer Janne Stolte (22) een groep van zo’n vijftien klimmers. ‘Het kan best dat je de route vijf of zes keer moet klimmen, zolang je maar niet stopt.’

Een on-sight route is in de klimsport een klimtraject dat net onder je niveau ligt, en dat je in één keer moet kunnen uitklimmen zonder van tevoren uitgebreid te bestuderen hoe de wand is opgebouwd. En hoewel de routes vanavond technisch gezien aan de makkelijke kant zijn, maakt het eindeloze herhalen ervan de training erg zwaar. Niet voor niets kiezen veel TilSAC-leden ervoor om deze vrijdagavond hun eigen plan te trekken.

Studentencorps

TilSAC is een afkorting voor de Tilburgse Studenten Alpen Club. De klimvereniging werd in 1984 opgericht door leden van T.S.C. St. Olof, en is jarenlang een ondervereniging van het corps geweest. Maar inmiddels staat de klimvereniging alweer geruime tijd volledig op eigen benen, en hebben ze met wel negentig leden een mooie groep alpinisten bij elkaar weten te krijgen.

De training vindt vanavond plaats in klimcentrum Neoliet, een grote hal in Stappegoor waar klimmers, gezekerd in een tuigje en touwen, tegen kleurrijke wanden tot wel tien meter hoog de lucht in kunnen. Verspreid over meerdere etages is het een komen en gaan van sporters.

Sommige leden van TilSAC zijn geconcentreerd aan het klimmen. Anderen staan onderaan met touw in de hand te ‘zekeren’, waarmee ze hun klimpartner boven veilig houden door de touwen strak te houden, of juist te laten vieren.

Eén van de klimmers is Rick van de Sande (23), die net weer naar beneden komt van de hoge wand. Hij is inmiddels twee jaar lid van de vereniging en heeft een serieuze passie voor klimmen ontwikkeld. ‘Ik was net afgestudeerd en dacht: nu ga ik geen nieuwe mensen meer leren kennen. En ik had ook nog geen sport gevonden die ik écht leuk vond,’ vertelt hij.

Daarom is Van de Sande na zijn studie bij meerdere sportverenigingen gaan kijken. Bij TilSAC zat hij meteen op zijn plek: ‘Dit was gewoon de meest toegankelijke en gezellige club. Inmiddels klim ik twee tot drie keer per week, en heb ik zelfs mijn eerste klimdiploma op zak!’

Klimreizen

Toch is het niet alleen het klimmen zelf dat hem zo aanspreekt. ‘Een paar van mijn beste herinneringen zijn aan de klimreizen die de vereniging organiseert. Lekker kamperen in de natuur, veel klimmen en ’s avonds barbecueën, dat zijn wel de dagen die je bijblijven.’

Vier keer per jaar trekt de vereniging eropuit, meestal naar bekende klimplekken in België, Duitsland of Frankrijk – zoals het Duitse Ettringen of het boulderwalhalla Fontainebleau, onder de rook van Parijs.

Ook voor Danny Vong (39) zijn die klimtrips een van de hoogtepunten. Al heeft hij, volgens mede-klimmer Daan Michielsen (35), zijn horizon inmiddels flink verbreed. ‘Danny heeft al in Jordanië, Nepal en Argentinië geklommen,’ vertelt Michielsen bewonderend. Maar zulke avonturen brengen ook uitdagingen met zich mee. Vong lacht: ‘In Argentinië moet je in een zakje poepen om de berg niet te vervuilen. Dan neem je dus, letterlijk, je eigen shit mee.’

Dopaminekick

Goed zorgen voor de natuur is volgens leden Veerle Scheijvens (24) en Aliza Runia (20) belangrijk binnen de sport. ‘Wat zo fijn is aan TilSAC is dat je er een community vindt met dezelfde normen en waarden,’ vertelt Scheijvens. ‘Allemaal hebben we hart voor de natuur en geven we om het milieu.’ Ze werd in februari lid na een klimcursus bij het sportcentrum, en is helemaal verkocht aan de sport.

Dat geldt ook voor Runia, al klimt zij al zo’n 9 jaar. ‘Ik kan me eigenlijk nooit zo goed concentreren, maar tijdens het klimmen is er elke tien seconden weer een nieuw puzzeltje om op te lossen. Dat is wat het zo leuk maakt.’ Scheijvens knikt instemmend, en voegt er lachend aan toe: ‘Je krijgt ook wel echt een dopaminekick als je eenmaal boven bent.’

Na anderhalf uur klimmen vinden de twee het mooi geweest. Het is inmiddels negen uur en morgen moeten ze er weer vroeg uit. Voor veel andere leden is de avond juist nog jong, zij hangen nog wel even in de touwen.