De samenleving verlamt

Een reünie organiseren voor je oude basisschool, dat moet toch niet zo moeilijk zijn? Antje Beers had goede hoop, maar komt geen stap verder. Ze blijkt de ene na de andere vergunning nodig te hebben. ‘We hebben alles zo dichtgeregeld dat de samenleving langzaam verlamt.’

Mijn oude basisschool bestaat dit jaar vijftig jaar. En dus ontstond het idee om een reünie te organiseren. Voor iedereen natuurlijk pure nostalgie, terug naar het gebouw waar je leerde schrijven, rekenen en lezen, en waar je opgroeide van kleuter tot puber. Natuurlijk hoort daar een reünie bij. Met iets te eten, een plek om fietsen te parkeren en vooral veel gezelligheid. Het leek me mooi om daarbij te helpen.

En je ontkomt natuurlijk niet aan contact met de gemeente. Maar ik dacht: met wat kennis van bestuursrecht en wat ervaring in de lokale politiek is dat een eitje. Een mailtje sturen, een handtekening zetten en alles is geregeld. Dacht ik.

De straat bij de school willen we afzetten voor fietsenstallingen en een frietkraam. Er is daar amper verkeer, geen winkels, alleen wat geparkeerde auto’s en een paar fluitende vogels. Vroeger sloten we die straat zonder problemen af voor een sponsorloop of een buitenspeeldag. Maar dat was vroeger. Tijden zijn veranderd.

Na een paar weken kreeg ik eindelijk reactie van de gemeente. Mijn aanmelding was beoordeeld. De conclusie: ‘de aanvraag voldoet niet aan de criteria van een evenement zoals bepaald in de APV.‘ Terwijl mij eerder juist was geadviseerd het als evenement aan te melden.

Maar goed, evenement of geen evenement: als die straat maar dicht kan. Dus als dat geregeld is, prima. Maar nee, helaas. Voor de frietkar, die er één uurtje komt te staan, moet ik een standplaatsvergunning aanvragen. Met exacte afmetingen van de wagen. Hoe ik een half jaar van tevoren moet weten hoe groot die frietkar precies is, is voor iedereen een raadsel.

Maar daar blijft het niet bij. Als we de straat willen afsluiten, hebben we ook nog een VMT nodig. Een wat? Een verkeersmaatregelentekening. Die moet ik laten opstellen. Door wie? Geen idee. Hoeveel dat kost? Ook geen idee. De gemeente kan me eventueel helpen, als ze capaciteit hebben. Ondertussen kreeg ik alweer een derde mailadres doorgestuurd voor verdere vragen.

En dan moeten er nog verkeersmaatregelen getroffen worden, borden geplaatst, en dat alles natuurlijk pas nadat de tekening is goedgekeurd. Inmiddels ben ik dus naar drie verschillende afdelingen doorgestuurd en stapelt het huiswerk zich gestaag op.

Vrijwilligers en activiteiten maken de samenleving mooier. Ze doen dit naast hun werk, gezin en drukke leven. De overheid zou dat juist moeten stimuleren in plaats van het moeilijker te maken. Maar ondertussen hebben we alles zo dichtgeregeld dat de samenleving langzaam verlamt.

Het is in ieder geval een uitstekende oefening voor het tentamen bestuursprocesrecht: besluiten, termijnen en vergunningen vliegen me momenteel om de oren. En ik mag hopen dat er niemand op het idee komt om hier bezwaar tegen te maken, want dan zijn we nog verder van huis. En dat terwijl ik alleen maar bezig ben met het team om een reünie te organiseren voor oud-klasgenoten en oud-leraren, met een bakje friet erbij. Als dat tenminste nog mag.

_Advertentie.