Een hond maakt de campus levendiger

Een hond in de collegebanken? Daarvoor kijken studenten wel op van hun schermen, merkt Antje Beers. ‘Honden oordelen niet, stellen geen vragen, willen niets oplossen. Ze zijn er gewoon. En soms is dat precies wat iemand nodig heeft.’

Ze is beige, zo zacht als een wollen trui en heeft een blik die zelfs de meest gehaaste student tot stilstand dwingt. Bella (labrador-mix) wandelt sinds kort regelmatig over de campus en scoort goed onder studenten. Haar baasje, een docent van Tilburg Law School, neemt haar mee. Zijn vrouw overleed deze zomer. En daar waar woorden tekortschieten, kan een hond soms verrassend veel steun bieden. 

Je merkt het meteen als Bella er is. Het gedrag van studenten verandert. De campus is normaal gesproken gevuld met veel in zichzelf gekeerde studenten. De moderne student loopt als het ware in een eigen bubbel, met oortjes in en kijkend naar het telefoonscherm. Er is zelden een reden om stil te staan, om op te kijken of om iemand aan te spreken.

Tot er ineens een hond is. Dan verschijnt er een glimlach op het gezicht. Studenten doen hun oortjes uit en komen op Bella af. ‘Mag ik haar aaien?’ vraagt er één. En voordat je het weet ontstaat er een klein groepje dat Bella bewondert alsof ze een beroemdheid is. Het gesprek gaat eerst over hoe zacht ze is, hoe mooi haar vacht, hoe lief haar ogen. Maar dan ontstaat er een gesprek. ‘Van wie is ze eigenlijk?’ ‘Waarom is ze hier?’ En dan komen de gesprekken over verlies, steun, familie. Over het leven, eigenlijk. Gesprekken die zonder Bella nooit zouden plaatsvinden.

Het bijzondere aan honden is dat ze ons herinneren aan wat we soms vergeten, namelijk dat contact niet ingewikkeld hoeft te zijn. Dat je in het hier en nu kunt bestaan zonder dat het nuttig hoeft te zijn. Voor Bella hoeft het allemaal niet perfect te zijn. Met een aai, een beetje vriendelijkheid, aandacht en een plakje kaas in de middag is ze al tevreden.

En zo wordt ze, net als Constantijn (de vis in de vijver bij het Academia Building), een nieuw campushuisdier. Een symbool van verbinding. Waar Constantijn in stilte rondjes zwemt, trekt Bella studenten juist naar elkaar toe. Ze maakt de campus minder afstandelijk. 

Voor haar baasje is ze natuurlijk meer dan dat. Rouw kent geen handleiding. Een hond trouwens ook niet. Maar juist dat kan tot grote steun zijn. Honden voelen emoties perfect aan en zijn een fijne afleiding. Honden oordelen niet, stellen geen vragen, willen niets oplossen. Ze zijn er gewoon. En soms is dat precies wat iemand nodig heeft om weer een dag op te staan en te functioneren in een op het individu gerichte samenleving.

Dat is misschien wel de grootste kracht van Bella op de campus. Ze laat zien dat steun soms in de kleinste dingen kan zitten. In een natte neus. Of in een kwispelende staart die naar je toekomt.

En terwijl studenten haar aaien en even hun telefoon vergeten, gebeurt er iets wat de universiteit met visies en beleidstukken tracht te bereiken maar moeilijk lukt, namelijk community building en het levendig maken van de campus. Op die manier ondersteunt Bella ook nog eens het beleid van de universiteit.

Dankjewel, Bella. Voor je aanwezigheid. En voor de lach die je iedere keer tevoorschijn tovert, soms precies wanneer iemand die het hardst nodig heeft. Bella moet blijven.

_Advertentie.