Tilburg University als rode draad: het verhaal van de familie Meijers

Wat als je overgrootvader, opa, vader en achteroom alle vier aan Tilburg University hebben gestudeerd? Student bedrijfskunde Laurens Meijers heeft grote schoenen om te vullen. Samen met Univers praten Laurens, zijn vader Loek en achteroom Chris over hun studententijd. ‘Wat er in ons dispuutshuis gebeurde laat ik aan de verbeelding over.’

‘Het ruikt hier nog hetzelfde’, merkt Loek Meijers lachend op terwijl hij met zoon Laurens en neef Chris door een gang van het Koopmansgebouw loopt. De drie telgen uit de familie Meijers zijn door Tilburg University uitgenodigd omdat de universiteit als een rode draad door hun familiegeschiedenis loopt.

Laurens (20), eerstejaars bedrijfskunde, is de vijfde uit zijn familie die op de Tilburgse campus rondloopt. Vader Loek (56) studeerde bedrijfseconomie en registeraccountancy en achteroom Chris (49) is afgestudeerd in fiscaal recht. Daarvoor waren ook Laurens’ opa en overgrootvader al student aan wat nu Tilburg University is.

Thuiskomen

Chris: ‘Ik ben al heel lang niet meer op de campus geweest en toen ik net rondkeek merkte ik dat er eigenlijk helemaal niet zo gek veel veranderd is. Ik heb zojuist een selfie gemaakt met de bekende brug naar de bibliotheek op de achtergrond. Ik kijk met veel plezier terug op mijn studietijd en nu ik hier weer ben, herleef ik die periode zelfs een beetje. Het voelt als thuiskomen.’

‘Omdat Laurens hier nu studeert, ben ik wat vaker in Tilburg’, vult Loek aan. ‘Maar ook voor mij voelt het nog steeds als thuiskomen. Misschien komt dat juist wel doordat er zo weinig is veranderd. En omdat de campus niet groot is, blijft het iets gezelligs hebben.

‘Ik zie wel dat er meer voorzieningen zijn bijgekomen, zoals de AH to go. Vroeger had je hier en daar wat automaten staan waar je dan een gevulde koek uit kon halen.’ Chris: ‘De mensa en Esplanade waren er al, maar ‘mijn’ faculteit, de rechtenfaculteit, is verplaatst, die zat eerst recht tegenover Esplanade.’

Lid van Olof

De familieleden hebben niet alleen allemaal aan de Tilburgse universiteit gestudeerd, ze waren ook zonder uitzondering lid van studentenvereniging Olof. Chris: ‘Loek en ik hebben allebei in hetzelfde dispuutshuis aan het Wilhelminapark gewoond, Laurens woont er nu. Gedurende onze studententijd was dat een geweldig thuis.’

Hij vervolgt: ‘Olof organiseerde destijds eens in de vijf jaar tijdens het verenigingslustrum een rijjool. Zo’n 25 disputen reden dan met paard en wagen in een stoet, van de universiteit naar de sociëteit aan de Spoorlaan. Dat waren unieke momenten van samenzijn, daar zit historische waarde aan.’ Lachend: ‘Dit is uiteraard een brave herinnering, wat er verder allemaal gebeurde aan het Wilhelminapark laat ik graag aan de verbeelding over.’

‘Maar even serieus’, gaat Chris verder, ‘ik heb superleuke momenten gehad en ben uiteindelijk ook met een papiertje weggegaan. Want daar gaat het natuurlijk om: je kunt veel lol maken, maar je bent er ook om te studeren. Het is de combinatie die het zo’n mooie tijd maakt.’

Eigen verantwoordelijkheid

Laurens: ‘Ik voel die druk soms wel een beetje, zeker omdat ik nu in het huis woon waar mijn vader en achteroom ook hebben gewoond. Maar binnen ons huis hebben we een groep die elkaar meetrekt om te gaan studeren, bijvoorbeeld in tentamenperiodes.

‘We gaan dan in de bibliotheek zitten en hebben om tien uur een koffiepauze en ’s middags lunchen we samen. Op de momenten dat er iets moet gebeuren, heb je echt iets aan je dispuutsgenoten.’

‘Dat ging bij ons wat anders’, zegt Laurens’ vader Loek. ‘Je studie was toch meer je eigen verantwoordelijkheid. Ik herinner me dat een dispuutgenoot zijn tentamen niet had gehaald, dus ging hij naar de decaan om te vragen of hij het tentamen mondeling mocht herkansen.

‘Op de vraag waarom hij dat tentamen niet had gehaald antwoordde hij dat hij tijdens het tentamen in slaap was gevallen.’ Lachend: ‘Die gast had gewoon twee uur liggen tukken. Maar er waren ook mensen in het dispuutshuis die het voor elkaar kregen om zich te verslapen voor avondtentamens.’

Andere generatie

‘Een andere huisgenoot had tegen zijn vader en moeder gezegd dat hij zijn tentamens gehaald had, maar dat was helemaal niet zo. Hij dacht: dan moet ik vanaf nu elke dag naar de bibliotheek om te studeren zodat ik die tentamens alsnog haal.

‘De dag daarna stonden die ouders met een grote taart op de stoep van ons dispuutshuis: ‘Goh, is ‘Pietje’ thuis?’ En dan moesten wij vertellen dat hij in de bibliotheek zat. Wat dan wel weer waar was.’

Chris: ‘Het moest meer uit jezelf komen, dat was bij ons ook. Maar laten we eerlijk zijn: wij konden nog een paar jaar verkwanselen zonder dat dat consequenties had. Als ik nu naar Laurens en zijn generatie kijk dan is dat behoorlijk veranderd. Dus je helpt elkaar, maar dat is misschien ook omdat je wel moet presteren.’

Bij elkaar blijven

Laurens: ‘Ik moet het ook zelf doen, die verantwoordelijkheid ligt bij mij. Ik maak de keuze om naar een college te gaan of niet. Als ik niet ga, merkt niemand dat. Dan is het juist belangrijk dat je huisgenoten je je bed uit ranselen en zeggen: ‘Kom op, we gaan nu naar de universiteit.’

Chris: ‘Juist, je versterkt elkaar. Als het met één van je maatjes minder goed gaat, is het belangrijk om bij elkaar te blijven, want als je niet uitkijkt raak je iemand onderweg kwijt.’

Vrienden voor het leven

Olof is belangrijk en vormend geweest, concludeert Loek. ‘Ik ben redelijk beschermd opgevoed en toen ik in het dispuutshuis ging wonen veranderde er ineens veel. Ik wil zeker niet zeggen dat ik losgeslagen was, maar ik verprutste mijn studie bijna door in het eerste jaar maar drie vakken te halen.

‘Mijn vader heeft zich toen heel erg kwaad gemaakt. Het is allemaal goed gekomen, maar de overgang was denk ik te groot. Wat ik mooi vind, is dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt. Die verbondenheid is er nog steeds. Ik gun dat Laurens ook van harte.’

Laurens: ‘Als je net met je studie begint en in zo’n huis gaat wonen, moet je natuurlijk het één en ander doorstaan. Je komt toch vol bravoure en met een iets te grote mond binnen. Je wordt een beetje heropgevoed, laat ik het zo zeggen.’

Geen druk vanuit thuis

Hij voelt het juk van zijn voorgangers gelukkig ‘niet heel erg op zijn schouders drukken’, verklaart Laurens losjes. ‘Ik denk dat mijn opa en overgroot-opa meer druk hebben gevoeld om te gaan studeren. Natuurlijk wil ik ook graag afstuderen, maar dat wil ik echt voor mezelf, niet vanwege mijn familie. Ik voel die druk ook niet vanuit thuis.’

Het is puur toeval dat er tot nu toe alleen mannelijke leden van de familie Meijers aan Tilburg University studeerden. Loek: ‘Op de één of andere manier krijgen ze in onze familie veel zonen. Maar Chris heeft drie dochters.’ Chris: ‘Die zitten nu nog op de basisschool en de middelbare school. Mochten zij in de toekomst besluiten om in Tilburg te gaan studeren, dan treffen we elkaar weer.’

_Advertentie.