The Food Movement
Toen onze voorzitter op een kwade middag het gore lef had de milieubeweging dood te verklaren, wist ik dat we in gevaarlijk vaarwater waren beland.
“De milieubeweging is dood”, zei Benjamin, “Lang leve de voedselbeweging!”
“Wablief?” Ik keek op om te zien door wiens felle retoriek hij dit keer was geïndoctrineerd. Benjamin waaide met elke wind mee en placht elke week door een andere milieu-bevlieging bevangen te worden. Dit keer praatte hij Time Magazine na. Achter zijn bureau zat hij de papieren versie van dit maandblad te lezen.
“Een bijzonder interessant artikel in eh… de Amerikaanse versie van HP de Tijd”, zei hij, “Blijkbaar is in Amerika de milieubeweging tanende; zij is simpelweg niet interessant genoeg meer, niet sexy. In plaats daarvan krijgen we nu ‘The food movement’, de beweging die puur op gezond en gevarieerd eten is gericht. Dit spreekt de mensen veel meer aan. Eten staat natuurlijk een stuk dichterbij voor het volk; veel mensen doen het elke dag.”
“Eten? Serieus? Eten is hip?” Ik hield evenveel als ieder ander van een grote portie friet, falafel of een satékroket (alles zolang er geen vlees in zat) maar daar bleef het bij. Als ik niet bezig was met eten dacht ik er niet aan. Ik snapte de obsessie met kookprogramma’s dan ook slecht. Als het meer tijd kostte om het te bereiden dan om te eten was het wat mij betrof de moeite niet waard. “Moeten we dan meteen onze naam maar veranderen in ‘De Club van Roomkaas’? ‘De Club Sandwich van Rome?’ ‘De smullende Leonardo’s’?” Ik probeerde meer leuke woordgrapjes te verzinnen maar was te verontwaardigd om helder te denken.
“Je kunt er lacherig over doen, maar er is op dit vlak een hoop winst te behalen”, zei Benjamin, “Door op de voedseltrein te springen, kan aandacht worden gegenereerd voor belangrijke milieukwesties.”
“Het zou juist omgekeerd moeten zijn”, zei ik, “Het milieu is altijd overal om ons heen en zonder een duurzame omgang met het milieu hebben we geen eten en drinken meer.”
“Het is helaas niet anders.” Benjamin stond op. “Zeg… Ik heb honger gekregen. Zullen we dit onderwerp tijdens een smakelijke lunch in de Espla verder bespreken?”
Als ik heel eerlijk moest zijn, was ik toe aan een maaltijd. Kennelijk gaat ook de liefde van de mens voor zijn milieu door de maag.
HONGER GEKREGEN? KOM OOK NAAR DE LEONARDO-LUNCH IN APRIL! MELD JE AAN OP http://www.degroeneleonardos.nl/wat-doe-jij/
De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot.
Advertentie.
