Trash talk

“En dit is een van de betere foto’s die ik genomen heb…” Deze middag toonde Benjamin ons dia’s van zijn vele wereldreizen. Het verbaasde me nog altijd dat niemand deze activiteit ge-vetoed had. Ik wist niet hoeveel foto’s van De Chinese Muur of Macchu Picchu ik nog kon zien voordat ik er hoogstpersoonlijk voor zou zorgen dat de nieuwe wereldwonderen de oude achterna gingen. Kathleen en zelfs Nico waren echter vol aandacht.
De dia in kwestie toonde een hoop afval die ergens midden in zee dreef. Een albatros steunde op een stuk plastic. “Dit is de kunststofarchipel”, zei Benjamin, “een plastic soep midden in de Stille Oceaan ter grootte van een land. Laat dit even op jullie inwerken. Er drijft een gigantisch plastic eiland in zee. Onze vervuiling heeft een land gevormd.” Hij keek mij even aan, alsof het mijn vervuiling was. Ik gooide de verpakking van mijn Bounty netjes in de prullenbak.
“Dieren die hiervan eten worden vergiftigd.”, vervolgde Benjamin, “Het afval verwoest ecosystemen. Dit is een ecologische aartsnachtmerrie.”
Ik stond op. “Dus het programma voor vanmiddag is duidelijk. De Club van Rome gaat de zee op!”, zei ik geestdriftig.
“Doe niet zo gek”, zei Benjamin, “We hebben niet eens een boot.”
“Je dia heeft me anders wel een idee gegeven, maat.”, zei Nico. Hij kwam overeind en greep naar zijn tas.
“O-o ja?”, stotterde Benjamin. Nico torende een eind boven hem uit. “M-maar ik ben nog niet klaar met mijn dia’s.”
“Ik wel.” Nico haastte zich de vergaderkamer uit. “Ik zie jullie over een half uur bij het buitenbad van Stappegoor.”

*

Vijfentwintig minuten later reden Benjamin en ik de parkeerplaats van Stappegoor op. Nico stond al op ons te wachten bij de ingang van het buitenbad. Hij was over het hek heen geklommen. “Hier, help me deze zakken over het hek te tillen.”
Hij wees naar enkele gevulde vuilniszakken. Met tegenzin deden we wat ons gevraagd werd, klommen daarna op verzoek van Nico zelf over het hek heen.
“Wat zit er in deze zakken?”, vroeg ik maar Nico praatte me slechts met een meisjesachtig stemmetje na. We droegen de zakken naar de rand van het buitenbad. Het warme weer van vandaag had vele zwemmers aangetrokken die in het water dreven.
“Dit wordt lachen.”, zei Nico.
“Wát wordt lachen?”, vroeg Benjamin.
Nico opende een vuilniszak. Ik zag een hoop afval. Etensresten, plastic, karton.
“Nico, is dit de inhoud van je prullenbak?”
“Niet van één prullenbak, idioot. Ik doe aan afvalscheiding. Dit is de inhoud van ál mijn prullenbakken.” Nico greep een handvol en voordat ik kon ingrijpen begon hij grote brokken afval in het zwembad te smijten.
“Jezus! Wat? Waarom doe je dit?”
“Die vervuilende rotzakken piepen wel anders als ze aan den lijve ondervinden hoe vreselijk het is om in ‘garbage island’ rond te dobberen.” Een derde en vierde dosis volgden. De badderaars hadden inmiddels door wat er aan de hand was en raakten in paniek. Een man was met zijn ene hand verstrikt geraakt in een plastic zak en met de ander in een pizzadoos. Een vrouwtje spartelde hulpeloos in het rond, sinaasappelschillen in haar haar en een verlengsnoer om haar nek.
“Nico, dit kun je niet maken!”, zei Benjamin. Nico gaf hem een duw en hij belandde in het zwembad.
“Dit heeft jullie vervuiling veroorzaakt!”, riep Nico naar de mensen, “Jullie hebben dit over jezelf afgeroepen. Dit is het monster dat jullie hebben gemaakt! Zijn naam is Afval!” Hij smeet een oude dame een halfvol pak witte rijst naar het hoofd.
Er was in de wijde omtrek geen badmeester te bekennen dus het was aan mij om in te grijpen. In een vuistgevecht zou ik hem nooit verslaan, daarom greep ik op goed geluk een bananenschil uit de container en wierp die op de grond, vlak voor Nico’s voeten. Het werkte. Toen hij een stap achteruit deed om een leeg pak karnemelk te ontwijken dat door een tiener werd teruggegooid, gleed hij uit, landde met een plons in het water.
“Drommels!”, vloekte hij, en hij klampte zich vast aan de blokken piepschuim, de potten pindakaas en kartonnen dozen die naar het midden van het zwembad dreven en daar een eiland vormden…

_Advertentie.