Tijd voor romantiek

Vioolmuziek zwelt aan. Romantische vioolmuziek. Ultrazoete vioolmuziek. Op de tonen van de muziek – zo lijkt het – kringelen mistflarden door een schemerige, verlaten straat. In het schijnsel van een eenzame lantaarnpaal staat onze held. Hij is groot, hij is knap, hij is gekleed in een grijze regenjas, met een zwarte hoed en een zwarte das. Zijn schoenen zijn donkergrijs met lichtgrijze veters. Het is namelijk een zwart-wit film. Uit de mistflarden komt langzaam een vrouw naar voren. Ook zij is groot en knap, met golvende witte haren en gekleed in een zwarte jas en grijze pumps. De regisseur kijkt grimmig. De scène is al drie keer mislukt. Drie keer heeft hij moeten ingrijpen. Cut! Opnieuw cut! En alweer cut! De held vergeet telkens zijn tekst. Het is ook wel een heel mooie vrouw die zich telkens in zijn armen werpt. Benieuwd of het deze keer gaat lukken. O liefste, zegt de vrouw en drukt opnieuw haar weelderige lichaam tegen de stoere torso van onze held. O liefste, ik heb je zo gemist. Ik jou ook, zegt onze held, ik jou ook, ik loop voortdurend aan je te denken, ik verlang de hele tijd naar je… eh… O jee, denkt de regisseur, daar gaan we weer! Onze held kijkt de vrouw wanhopig aan. Hulpeloos. Het is ook wel een erg mooie vrouw die hem recht in de ogen kijkt. Hij slikt. Tracht zich de woorden van zijn tekst te herinneren. Lieve schat, probeert hij, ik mis jou ook. Ik verlang naar je… Cut!