Bewaken is ook een vak

Onlangs stond ik op mijn vaste plekje, buiten bij de bieb, mijn pauze te houden. Een blikje, sigaretje in de hand, zon in de rug. Uiteraard was mijn computer nog ingelogd, want iedereen kent de consequenties als je dat niet doet. Binnen 15 minuten komt het ‘blue screen of death’ naar boven, en het is afgelopen met het harde werk van die ochtend. Een dik boek over strategie op de pijltjestoetsen, succes verzekerd.

En toen zag ik haar. Blauw pak, goed gestreken. Een kordaat loopje, met de hand op de koppelriem. Pas toen ze naar binnen was, besefte ik het. Ik had mijn harde werk van die ochtend nog niet opgeslagen. Uit angst viel mijn blikje uit mijn handen, de laatste druppels wegkwijnend in de zon. Ik rende naar binnen en werd bijna omver gelopen door de angstige horde, die hetzelfde in de gaten had als ik. Maar ik was te laat. Daar gingen 6 ECTS..

Maar uiteraard had ze gelijk, toen ze vakkundig dat boek van mijn toetsenbord verwijderde. Eerst was ik nog boos, maar heeft dat zin? Zij voeren ook alleen maar de regels uit. En wees eerlijk, ik benijd ze ook niet. Want wie heeft er een goed woordje over voor onze security? Zij, die dag in en dag uit onze universiteit bewaken tegen het gespuis van Fontys? Zij, die de bibliotheek vrijhouden van rommel en foutparkeerders vriendelijk verzoeken om op te letten. De dag erop probeerde ik het anders. Door een vriendelijke glimlach en een welgemeend goedemorgen, zag ik een verbaasd gezicht. Je zag het denkwolkje verschijnen: “Huh, was die student nu vriendelijk tegen mij?”. En warempel, mijn computer was nog ingelogd. Mijn auto, die half in de bosjes stond, droeg geen rood parkeerbriefje.

Tegenwoordig loop ik met een brede glimlach langs het gebouw van de beveiliging. En weet u, ik mag nu weleens meerijden op die elektrische auto’s. Geweldige mensen, die bewakers.

Marino van Zelst blogt tweewekelijks op donderdag voor Univers en is campustweeter 2012. U herkent hem aan zijn herkenbare glimlach.