Pik en Wes

Wesley Sneijder heeft zijn carriere aan Pik te danken. Daar hoor je niemand over, maar het is wel zo. Pik vergezelt mij op mijn avonturen in het Wilde Oosten, we kennen elkaar nog uit de tijd toen we samen in het geel-zwart van DOS over de Utrechtse voetbalakkers stoomden.

Pik, een linksback uit één stuk, legendarisch dankzij zijn rushes, zijn luid geschreeuwde “sorry” voordat hij een loopbaanbeëindigende tackle inzette en zijn karakter: hard voor anderen, nog veel harder voor zichzelf. Alleen Pik gallopeerde in volle draf het veld af, kotste in een vloeiende beweging zijn ontbijt in de bosjes en ontfermde zich onmiddelijk weer over het scheenbeen of de knieschijf van een rechtsbuiten.

Pik dus.

Op 1 januari speelden we, volgens de legendarische DOS traditie, een wedstrijd tegen een selectie van trainers en bestuursleden, aangevuld met mensen die nog wel konden lopen, meestal getalenteerde jeugdspelers. Op een steenkoude eerste januari, aan het eind van de jaren negentig, deed een jeugdspelertje van Ajax uit een DOS familie mee, een kleine smurf die beter kon voetballen dan goed voor hem was.

Hij kwam nauwelijks boven je middel uit. Pik was zo goed hem een paar wijze levenslessen in te fluisteren, over balcirculatie, over het mengen van bier,  jenever en oliebollen en de treurige gevolgen daarvan, maar vooral: hij zaagde zijn been niet net boven zijn knie af.

Komop Wes: zonder Pik was jij nooit zover gekomen, pak die Duitsers, voor Pik.

Louis Tils is sociaal geograaf  en voetballiefhebber. Hij blogt vanuit de Oekraine.