Recensie: Veronique Sodano

“Vrouwen zijn niet begrijpbaar”. Of iets in die trant. Dat was een van de eerste statements die Veronique Sodano verkondigde in haar show. De Nederlands-Italiaans cabaretière won in 2007 de Holland Casino Podiumprijs en stond in de finale van het Leids Caberet Festival.

Bij opkomst van de band, een trio muzikanten, vallen de ogen van het vrouwelijk publiek op de gitarist. Hij keek de zaal in zoals Kahl Drago dat deed in The Game of Thrones. Op zoek naar zijn Daenerys, die helaas voor mij en hem niet in de zaal aanwezig was. De band bestaat verder uit een typisch Nederlandse saxofonist en een Italiaan die zo voor de jongste broer van Roberto Benigni (La vita è bella) kan doorgaan. Dan komt de ster van de avond, Veronique Sodano, het podium op in haar trouwjurk. Haar “cup driedubbel D” wordt fijntjes benoemd en ook haar verdere lichaam wordt besproken.

Ze vertelde de zaal dat ze zestien jaar in een Italiaanse ijssalon had gewerkt: “Zestien jaar in een ijssalon, voor dit lichaam moet je moeite doen hè, dat komt er zomaar niet vanzelf”. Tussendoor sprak ze haar verbazing uit over de mensen die een ijsje kwamen halen. Zelf verwachtte ze dat iedereen blij een ijsje zou halen, niet zoals de chagrijnen die ook een ijsje kwamen halen: “Het hoeft niet hè mensen!”. “Wat is het favoriete ijs van de kinderen tegenwoordig?” Juist,blauw. Met andere woorden, smurfenijs. Peyo en Yvan Delporte zullen er ‘blij’ mee zijn…

Veronique Sodona is naast grappig ook een hele goede zangeres. Ze raakt de hoge noten en haar teksten zijn pakkend, maatschappij-kritisch en herkenbaar. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Vaak zijn cabaretiers een beetje nep kritisch en niet herkenbaar. Zij niet. Een liedje over een verloren liefde bijvoorbeeld, “Ik mis je, … niet, ik mis je … niet”, of het liedje over gestreste kinderen: “Waarom zie ik toch kinderen met wallen onder hun ogen, … met hun ruggen nu al gebogen”. Denk daar maar even over na … ouders.

Gezien in de Studio van Theaters Tilburg.