Pleiten

De Nationale snelpleitwedstrijden die elk jaar in Tilburg worden gehouden, waren ook deze keer weer een groot succes. Ook dit jaar zat ik weer in de jury. Ik laat het aan mijn trouwe lezers over om te beoordelen of er in dit opzicht sprake is geweest van enig causaal verband.

De wedstrijden vonden plaats op donderdag 21 februari en de deelnemende studenten hadden zich georganiseerd in teams, waarvan er enkele redelijk leuke namen hadden, maar ook weer niet zo leuk dat zij het vermelden waard zijn. De deelnemende teams bogen zich over uiteenlopende juridische casusposities, waarvan ik weinig verstand had, maar dat lag natuurlijk niet aan mij maar aan de casusposities. Mijn deskundige commentaar was er niet minder om. Op subtiele wijze – mij wel toevertrouwd – wist ik de deelnemers te attenderen op punten waarop hun presentatie in de toekomst alleen maar beter kan worden. Zoals: Wat zweet u veel, ongelofelijk gewoon, gebruikt u geen deodorant? En: Stotter eens niet zoveel, man, zo duurt het uren en we hebben vandaag nog wel wat anders te doen! En: Die rok staat u echt van geen kanten, mevrouw, ook niet als u hem in uw eigen maat had gekocht! En ook: Sta niet zo dom te lachen, gans, je bent bezig de zaak te verliezen hoor! En natuurlijk: Hahaha, mijnheer toch, waar hebben ze u opgeduikeld? In dankbaarheid en tot tranen toe bewogen namen de meeste deelnemers mijn kritische opmerkingen en raadgevingen tot zich. Sommigen konden echter duidelijk niet tegen hun verlies en maakten aanstalten hun onterechte woede op mij te gaan botvieren. Het was voor mij dan ook snel pleite.