De wandeling

Dit weekend hebben mijn vrouw en ik een wandeling gemaakt door een bosrijke omgeving die tot rust en bezinning voert en tot innerlijke reiniging van geest en lichaam. Na enkele ogenblikken gewijd aan contemplatie en zelfreflectie, nam mijn vrouw het woord en richtte het tot mij. Weet je nog, zei ze, die dag waarop ik zo ziek werd en allerlei rare uitslag kreeg op ongemakkelijke plaatsen? Toen stond jij aan mijn zijde, lieverd. En op de donkere dag waarop ik ontslagen werd uit de droombaan die ik na lang zoeken eindelijk had gevonden, stond jij ook aan mijn zijde. En weet je nog dat mijn hondje ineens de straat overstak en onder een wals terechtkwam die daar juist de weg aan het asfalteren was? Ook toen stond jij aan mijn zijde. En kun je je nog de trieste dag herinneren waarop ik met mijn auto een hoogbejaarde vrouw in een scootmobiel de berm in sneed, waar zij jammerlijk verdronk in een sterk vervuilde sloot, waarna ik tot 240 uur taakstraf werd veroordeeld en mijn rijbevoegdheid voor 2 jaar werd ontzegd? Ook toen stond jij aan mijn zijde, lieverd. Evenals toen mijn moeder in een gesloten afdeling moest worden opgenomen omdat ze steeds vaker ten prooi viel aan aanvallen van agressieve waanzin en moordlust. En toen mijn vader in een ontwenningskliniek moest worden ingeschreven, omdat hij al enige tijd zwaar verslaafd bleek te zijn aan alcohol, hoestdrank en chocoladerepen. Al die keren stond jij aan mijn zijde. Al die keren was jij er. Het kom mij dan ook voor dat jij een ongeluksbrengende factor in mijn leven bent. Maar laten we nu eerst een kop koffie gaan drinken in restaurant Het manke paard, daar hebben ze altijd van dat lekkere appelgebak. Dan kunnen we het gelijk eens hebben over een echtscheiding.