Recensie: Bioshock Infinite

Soms heb je van die spellen die in de media zo worden geprezen dat je alleen maar kunt vrezen voor de teleurstelling die zal volgen wanneer je het spel na lang wachten uiteindelijk weet te bemachtigen.

Bioshock: Infinite was voor mij zo’n spel. De verwachte teleurstelling blijft echter uit wanneer je smachtend het spel opstart om je onder te dompelen in de fantastische, enge en op sommige momenten zelfs gruwelijke wereld van het stadje Colombia. Het is hard werken om zelfs maar een klein minpunt aan dit spel te vinden, en verder dan een enigszins onnatuurlijke manier van schieten die afwijkt van “traditionele” first-person shooters..is er bizar weinig op dit spel aan te merken.

Het verhaal van Bioshock: Infinite lijkt van het begin af aan heel simpel. Je begint als een prive-detective die wordt ingehuurd om een heel speciaal meisje te redden: Elizabeth. Er is een slechterik (Father Comstock, een creepy religieuze leider) die een stad in zijn klauwen heeft. En wat voor een stad! Columbia, daar waar het spel zich afspeelt, is geweldig. Een stad van pracht en praal die je in de loop van het spel ziet aftakelen om volledig in verval te raken. Je gaat verloren in een wereld die zo zwart-wit lijkt te starten. Goed is goed, en slecht is slecht, zou je denken. Aan het eind van het spel is echter niks meer zeker, en is je wereld veranderd in een wereld van grijze twijfels. Bioshock: Infinite wordt met recht de hemel in geprezen, en de titel ‘Spel van de Eeuw’ lijkt niet voldoende om dit pronkstuk te eren. Een must-have voor elke zichzelf respecterende gamer!