Dagelijkse boodschappen
Ik doe graag boodschappen. Een bezoek aan de supermarkt brengt mij helemaal tot rust. Al die keurig geordende producten. Al die rijen flessen, blikken en potten; schappen met brood, vleeswaren en zuivelproducten; wasmiddelen, hondenvoer en shampoos in overvloed – een waar paradijs.
Als het even kan ga ik elke dag naar dat paradijs. Zo ook afgelopen woensdag. Maar wat me toen is overkomen… Toen ik innig tevreden de supermarkt uitkwam, kwam er een jonge vrouw op me af. Ze zag er leuk uit, een tikkeltje ordinair misschien, of eigenlijk meer een tikkel, maar erg lek… erg leuk dus. De vrouw begon een moeizaam gesprek in een soort Nederlands of een daaraan nauw verwante taal, waarvan de strekking niet goed tot me wilde doordringen, ook al niet omdat ze zich tegen me had aangevleid en me begon te strelen op plaatsen waar ik in de regel niet snel gestreeld wordt. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Zij wel – maar na een tijdje hield ze daar weer mee op, mompelde een afscheidsgroet, of misschien was het een bedankje, en liep weg in een verhoogd wandeltempo. En wat bleek toen ik weer thuis was gekomen? Ik was beroofd van mijn portemonnaie… nee, portemoné… verdorie, van mijn portemonnee! Wel heb je ooit, het was een zakkenrolster. Beetje ongelukkig gekozen woord, misschien. Afijn, de dag daarna een nieuwe portemonnee gekocht en weer naar de supermarkt voor boodschappen. Overkomt me precies hetzelfde! Door diezelfde vrouw! Wéér dat geflirt en geflikflooi, dat gegraai en gegrijp, wéér mijn portemonnee kwijt! En de dag daarna overkomt het me zelfs twéé keer, omdat ik de kaas was vergeten! Waar moet dat toch heen? De zedeloosheid en losbandigheid neemt steeds grotere vormen aan. En boodschappen doen wordt zo wel erg duur.
