Trouwmancipatie

“Ik wil best met je trouwen hoor, maar dan eis ik wel een romantisch aanzoek en een mooie ring!”
Het is een zinnetje dat je wel zou verwachten bij een trouwbelust jong meisje dat te veel chick-flicks heeft gekeken. Helaas komt dit zinnetje uit de mond van de bebaarde botte holbewoner die ik mijn vriend noem.

“Ja, wat nou, je bent toch een geëmancipeerde vrouw?!” gaat hij vervolgens verder, terwijl ik probeer mijn kaak van de vloer te schrapen. Het leidt tot een discussie tussen ons, waarbij er maar een conclusie valt te trekken:

Emancipatie is maar moeilijk.

Want eigenlijk wil ik best een man die voor me betaalt in de restaurants en die de boekhouding netjes bijhoudt. Ik wil best een man die met ontbloot bovenlijf in de tuin werkt en ’s avonds thuiskomt na een dag hard werken. En ik wil al helemaal een man die thuiskomt met een bos bloemen voor zijn lieve huisvrouwtje terwijl hij zich voorbereidt op een episch, romantisch en filmwaardig huwelijksaanzoek.

Maar tsja, het is toch stiekem ook wel leuk om rechten te hebben. En om te mogen studeren. En om carriere te mogen maken en ZELF te beslissen of en wanneer je kinderen wilt. Het is best fijn om te weten dat je niet vastzit aan een toekomst van zorgen voor de koters terwijl meneer op de bank mag hangen met een biertje.
Dus wat moet je dan terugzeggen? Nou, mijn flitsende come-back was in dit geval:

“Dan, meneer Van Gils, lijken wij een impasse te hebben bereikt. Ik weiger om jou ten huwelijk te vragen en jij wilt ook geen huwelijksaanzoek doen. Kijken wie het langste volhoudt!”

Al is het nu dus een stuk minder leuk om hele middagen naar “Say yes to the dress” te kijken op TLC. Ach, als ik eerlijk ben is de trouwjurk ook de enige reden dat ik überhaupt zou willen trouwen. Dus wordt het binnenkort shoppen voor een trouwjurk ZONDER aanzoek. Als dat niet geëmancipeerd is!