Eerstejaars

Laatst heb ik een hoorcollege voor eerstejaars bijgewoond voor het vak Perspectieven op Recht. Ik geef zelf namelijk werkgroepen voor dit vak en dan is het wel makkelijk als je weet wat er tijdens zo’n hoorcollege te berde wordt gebracht.

Dus ik zat aandachtig te horen naar dat college. Al horende liet ik mijn blik door de collegezaal waren. Waren betekent gaan. Ik zag enkele studenten die aandachtig het college volgden en aantekeningen maakten. Daar was verder weinig aan te zien. Zij werden echter omgeven door jongelingen die met hun mobieltjes zaten te spelen, met hun smartphones, hun blackberries, cranberries of welke berries dan ook. Andere aanwezigen bedienden zich van laptops of tablets om hun correspondentie op Facebook bij te werken, of Uitzending Gemist te kijken. Sommige mannelijke studenten gedroegen zich jegens hun vrouwelijke collega’s als deden zij mee aan Boer zoekt vrouw.

Een enkeling las Univers Magazine of Marie Claire. Of was bezig zijn teennagels te knippen. Op de achterste rij zaten er enkelen gezellig te gourmetten. De hoorcollegedocent ging onverdroten voort. Het college ging over euthanasie, vrijwillige levensbeëindiging wegens uitzichtloos en ondraaglijk lijden, zo begreep ik. Als docent zat ik ondraaglijk te lijden, en het einde van het college was nog lang niet in zicht. Zou dit een rechtsgeldige aanleiding voor euthanasie zijn? Niet van mij natuurlijk, want dan moet Univers op zoek naar een nieuwe columnist. Maar van een groot aantal eerstejaars? Die zorgden immers voor uitzichtloos en ondraaglijk lijden mijnerzijds.

Plotseling een hoop rumoer in de zaal: het was tien minuten vóór tijd, en de studenten begonnen alvast hun tassen in te pakken en afscheid van elkaar te nemen. Velen van hen moesten immers de trein of bus nog halen, die waarschijnlijk slechts twee maal per dag de plaats aandoet waar zij wonen. Zuchtend ging ik naar huis. Zou het allemaal aan mij liggen? Dat ik er allemaal niet meer tegen kan? Dat ik gewoon te oud word voor dit werk? Het drong tot me door dat ik nauwelijks wist wat tijdens het hoorcollege was behandeld, zo zeer was ik afgeleid door al het jolijt om mij heen. Dus zo heel veel verschilde ik nu ook weer niet van de gemiddelde eerstejaarsstudent want die weet zelden wat er tijdens een hoorcollege is verteld. Wat dat betreft sta ik dus nog erg dicht bij ze. En kan ik nog jaren doorgaan met mijn werk. Op een vreemde manier stemde deze gedachte me vrolijk. Veel gekker moet het niet worden.