Fietsnazi’s

Deze en volgende week worden fietsen geruimd bij station Tilburg. Ik waarschuw maar even. Niets zo frustrerend als daar, op die plek, op zoek zijn naar je fiets. Waar staat dat ding? Drie, vier keer loop je de fietsenrekken af. Complete vertwijfeling. Gejat? Gedeporteerd door de gemeente? Het maakt niet uit wat de reden is. Je bent je fiets kwijt. Nee, dit had je niet verwacht. Een uur later loop je er nog steeds rond, zo groot is het ongeloof.

Op twitter kwam ik deze week de tweets tegen van ene Willem (zijn achternaam bedek ik met de mantel der liefde), vermeend slachtoffer van deze fietsendeportatie. “Wat een fucking nazi’s” luidde zijn eerste tweet. Dat vond ik al een fijne binnenkomer, qua onmacht. Fiets weg? Dat moet wel het werk van nazi’s zijn! Ik meldde Willem dat ik op 4 mei zeker even aan zijn fiets zou denken. Geen reactie. Willem was druk bezig met al het onrecht ter wereld dat hem heden ten deel viel. In de minuten die volgden, zag ik de woede groeien. “Mensen wie bedenkt dit? Welk tyfusnazi is hier verantwoordelijk voor?” En daarna: “Ik ga nog liever DOOD dan dat ik die kutfiets ophaal. Ik hoop dat je erin stikt kutambtenaar. Klootzak.”

Voor mijn geestesoog zag ik Willem staan, elastiek om zijn rechter broekspijp, overkokend van woede. Twitterend, met zijn mobiel in de hand. Willem schreeuwde het uit: “GOOR AMBTENARENTUIG. IEDEREEN HAAT JULLIE. JULLIE VROUWEN EN KINDEREN INCLUSIEF.” En meteen daarna een heel lief en timide: “Oh wacht hier staat ’ie.”

_Advertentie.