De confrontatie

De telefoon ging en verbaasd nam ik op. “Hallo, met Hakim,” zei een serieuze stem aan de andere kant van de lijn. Hij deed zijn keurig voorgelezen intro en vervolgde: “Namens het CBS wil ik je wat vragen stellen. Kan dat?”

Ik knikte, besefte dat Hakim me niet kon zien en antwoordde: “Ja hoor.” Hakim maakte een tevreden geluidje en onderwierp me direct aan zijn vragenlijst. Criminaliteit en veiligheid voerden de boventoon, en ik begon me toch langzamerhand af te vragen waarom Hakim nu net míj moest hebben voor zijn onderzoek.

De vragen vlogen me om de oren en ik probeerde zo snel mogelijk te antwoorden. Helaas voor Hakim had hij me net gebeld in een belangrijke fase van de dag: het avondeten. Het was ten slotte niet bevorderlijk voor mijn concentratie om netjes aan de telefoon te blijven met een overheerlijk en bovenal vérs stokbroodje in mijn hand. Net toen ik een stiekeme hap wilde nemen, stelde Hakim me een overdonderende en confronterende vraag.
“Zou u soms wat meer zelfdiscipline willen hebben?” Mijn gedachten gingen ogenblikkelijk uit naar de overvolle agenda die op me lag te wachten en ik keek angstvallig om me heen, op zoek naar verborgen camera’s. Ook de reep chocolade waar wonderbaarlijk genoeg elke dag een mysterieus stukje van verdween, leek Hakims vraag te bevestigen vanuit zijn plekje in de kast. Ik legde het stokbroodje maar weer op zijn bord.
“Uhm… Ik denk… Ja…” mompelde ik. Hakim was niet tevreden.

“Is dat waar of helemaal waar? Of misschien niet waar, niet onwaar?” De antwoordopties duizelden me, en met het schaamrood op mijn kaken moest ik toegeven dat ‘helemaal waar’ de juiste benaming was voor het ontbreken van mijn zelfdiscipline.
Toen Hakim me uitvoerig had bedankt voor het deelnemen aan zijn onderzoek en ik de telefoon neerlegde, begreep ik dat ik zojuist een letterlijke ‘wake-up call’ had gekregen. Ik was vol goede moed begonnen aan het derde jaar, maar naarmate de tijd verstreek en de hoeveelheid niet-gedane klusjes zich weer opstapelden, werd ik weer mijn oude en vooral luie zelf. Waar was die motivatie toch gebleven? Ik was als een ware Usain Bolt uit de startblokken geschoten maar liet daarna de overwinning liggen. Zonde!

Meteen startte ik de computer op om die verschrikkelijk saaie opdracht nu eindelijk eens af te maken. En in mijn gedachten bedankte ik Hakim: de jongeman die mij op een doodgewone avond een waarschijnlijk onbedoeld maar onwijs verstandig inzicht gaf!

Jip Bierkens (20) is student Communicatie- en Informatiewetenschappen en blogt voor Univers.