HERFST
Het is herfst, de bladeren vallen van de bomen, ik loop over de campus en geef me over aan overpeinzingen. Ik denk aan mijn werk, aan het onderwijs, aan al die studenten die hier rondlopen.
Ze zijn zo aandoenlijk, die meisjes in hun veel te korte rokjes en hun plompe Uggs, die jongens met allemaal dezelfde slecht zittende maar dure merkspijkerbroeken aan. Met hun koffers op wieltjes, hun laptopjes, hun eeuwige flesjes water. Met hun speelgoedmobieltjes in hun hand geklemd, zodat ze hun vrienden en vriendinnen geen moment hoeven te missen en hen voortdurend op de hoogte kunnen houden van hun doen en laten (“Hallo, ik zit DZ 1 naar een saai college te luisteren, en jij?” “Ik ook, ik zit twee rijen achter je”). Al die studenten met hun problemen en probleempjes, hun zorgen, hun relaties die stuk lopen, hun hormonen die opspelen, hun niet-begrijpende blikken tijdens het college, hun goedbedoelde vragen. Ze zijn zo aandoenlijk, al die jongvolwassenen die hun weg door het leven zoeken, drommend en dwalend en dolend door de gangen van de universiteit.
Er zijn dagen dat mijn hart van medeleven overloopt, dat ik oprecht met hen van doen heb, dat ik diepe en warme gevoelens voor hen koester – ja, dat ik met heel mijn hart en ziel om hen geef. Vandaag is niet zo’n dag. De eerste de beste die me weer een domme vraag durft te stellen stuur ik eruit. Herfst! Wat heb ik een hekel aan dit jaargetijde. En aan die stomme vallende bladeren.
