Scriptie, we’ve got a problem

Een wat gewichtiger onderwerp dit keer. Want ook ik denk wel eens na over de zwaardere zaken des levens, weet u. En ik begin langzamerhand een tikkeltje volwassenheid te vergaren, zo in mijn twintigste levensjaar. Gek eigenlijk; vroeger dacht ik altijd dat mensen in één keer volwassen zouden zijn, alsof dat gepaard ging met een bepaalde leeftijd of het kopen van een eigen huis. Maar niets blijkt minder waar, merk ik nu.

Waar vroeger mijn moeder voor me besloot wat ik ’s avonds at, moet ik nu zelf boodschappen doen en kiezen wat ik voor mezelf ga koken. Waar ik voorheen mijn vader lief kon aankijken wanneer ik zin had om dat ene fantastische paar schoenen te kopen (wat helaas toch nooit resulteerde in de daadwerkelijke aankoop), moet ik nu zelf werken voor mijn geld. En als ik vroeger niet goed was in een vak op school, hielpen mijn ouders me net zolang tot ik met een prachtige voldoende op mijn rapport de zomervakantie vieren kon. Ik kan nu wel met mijn bachelor-scriptie onder de arm bij mijn ouders aan de bel trekken, maar de kans is klein dat dit net zo goed uitpakt als een jaar of zes geleden.

Toen ik een aantal weken geleden inzag dat ik niet bepaald de goede kant opging met de bewuste scriptie, probeerde ik er niet teveel aan te denken en stoïcijns door te gaan met waar ik mee bezig was. Maar mijn achterstand werd alleen maar groter en ik moest onder ogen komen waar ik al een tijdje onbewust zo bang voor was. Ik zou het niet op tijd redden. En dat valt me eerlijk gezegd best zwaar.

Het gekke is dat ik nog liever mijn scriptie afmaak en er een onvoldoende voor krijg, dan dat ik er nu helemaal mee stop en volgend jaar opnieuw begin. Want nu opgeven voelt als falen, vind ik, en ik ben nog wel de slechtste doorzetter ooit. Bovendien hoef ik de keuze voor een halfjaar studievertraging dan niet zelf te maken; bij een onvoldoende heeft mijn docente het werk afgekeurd en beslist zij dus voor mij dat ik een nieuwe scriptie moet gaan schrijven.

The easy way, zo doe ik dat dan. En ik betrap me er steeds vaker op. Afspraken waar ik tegenop zie, zeg ik vaak af. Dingen die ik moet doen maar niet durf, stel ik uit of doe ik gewoonweg niet. Nu wil ik niet pretenderen dat ik een ware volwassene geworden ben in de afgelopen tijd, maar ik begin er wel steeds meer van doordrongen te raken dat het zo niet meer gaat. Want diep van binnen weet ik zelf ook wel dat ik die scriptie dit jaar niet meer af kan ronden. En dus bepaal ik nu voor mezelf dat ik lang genoeg heb aangemodderd.

Jip Bierkens (20) studeert Communicatie- en Informatiewetenschappen en blogt voor Univers

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.