Recensie: Slayer en Anthrax testen 013

“We dachten dat onze vernieuwde zaal maar eens aan een stevige test onderworpen moest worden. Daarom hebben we meteen maar de hardste en meest gerespecteerde metalband ter wereld uitgenodigd!”  Dat zegt 013 op hun site over het concert van Slayer en Anthrax. Een goede gelegenheid om de verbouwde grote zaal van dichtbij te gaan bekijken, zeker omdat Anthrax ook speelt.

Het is even wennen: je gaat aan de achterkant van 013 naar binnen en komt meteen in de hal. Een overdaad aan security, die zelfs mijn schoudertasje laat uitpakken. Op de vraag of ik er uitzie als een drugdealer, antwoordt de man: “U ziet er chiquer uit dan de anderen, dus ik wil in uw tasje kijken.”

De hal van 013 ziet er niet chique uit. Het is nog steeds een onafgewerkt donker hol. De verbouwing is dan ook nog niet klaar. Ik probeer architectonische hoogstandjes in de inrichting te ontdekken, maar dat lukt niet. Het interieur en de feeling van 013 is eigenlijk niet veranderd. Een fijne ruige tent, vooral als je 013 vergelijkt met Tivoli in Utrecht, dat toch meer op een schouwburg lijkt. De vermaledijde kluisjes zijn er nog: je bent twee euro kwijt voor een jas. Als je er merchandise bij wil steken, ben je weer twee euro kwijt. Geef me op dat vlak liever de service van Tivoli. Daar wordt je jas nog gewoon door gezellige garderobevrijwilligers opgehangen, met een glimlach.

Duur bier
Aan voorprogramma Kvelertak uit Noorwegen maken we niet teveel woorden vuil. De degelijke mix van punk en thrash is niet om over naar huis te schrijven. Waar ik het wel over wil hebben, is de prijs van het bier. Na het proberen van een gewoon pilsje (weinig koolzuur, festivalbier?) besluiten we over te gaan op witbier. De prijs? Twee munten, vijf euro voor een plastic bekertje witbier. Onbetaalbaar voor een normaal mens dat wel een beetje wil drinken tijdens een avondje uit. Voor de mensen die nog in guldens kunnen rekenen, dat is twaalf gulden per beker.

Gek borsthaar of tattoos
Onze geringe lengte (1.60 en 1.64) was nooit een probleem in 013 voordat de zaal was verbouwd. Dat is nu anders. De verlengde vlakke vloer maakt dat je verder van het podium staat. Tijdens het voorprogramma vroegen we ons dan ook af of de zanger raar borsthaar had of vreemde ronde tattoos. Het was sowieso een man die beter zijn shirt aan had kunnen houden, dat constateren we dan wel vanaf halverwege op de trappen. Op de vlakke vloer zien we al helemaal niks, maar dat is normaal voor ons. Helemaal naar boven dan. Het balkon is getrapt, maar als kleintje moet je echt aan de reling staan wil je wat zien. Gelukkig had de gast voor me zo’n grote tunnel in zijn oor, dat ik er doorheen kon gluren.

Geluid
Hoe was het geluid? We gaan op verschillende plekken in de zaal staan om te luisteren. Antrax klinkt lekker. Niet top, maar gewoon. Dan start Slayer, het hele publiek steekt zijn oordoppen in. Maar zelfs met demping is het alsof je op de trilplaat van Connie staat. Als echte metalheads zijn we wel wat gewend, maar dit trekken we niet. Het idee van muziek is dat je er naar kan luisteren. We vragen het even na, maar de spokeswoman van 013 zegt dat de geluidstechnicus van Slayer het zo hard wil. Jammer dan, baas in eigen tent blijven, zou ik zeggen. Voor zover ik het kan horen, speelt Slayer strak maar ook eentonig. Niet lullen, gewoon kanonvuur. Zelfs de Belg naast mij die voor de vijftiende keer Slayer ziet, vindt het te hard.

Gezellig
Toch hebben we een goede avond gehad, het was gezellig. Dat ligt aan de mensen van 013. De enthousiaste vrijwilligers geven je een warm gevoel. Geen onpersoonlijke service, maar echte muziekliefhebbers. Ze geven toe dat de garderobekastjes kut zijn en dat het gebouw er nog niet mooi uitziet. Maar ze doen met liefde en plezier hun werk en zijn oprecht trots op de tent. De directeur zelf, Frens Frijns, is de hele avond aanwezig en springt bij als de security een relletje de kop indrukt. Daarmee geef je het goede voorbeeld, hulde.

Foto’s door Eugene Straver

_Advertentie.