“Wij bedanken u voor uw aangifte”

Arm Tilburgs meisje van 15. Ze stuurde een dreigmail naar tien medescholieren en werd prompt gearresteerd en in de cel gegooid.

Je vraagt je af waarom. De mail was heel lief: roze letters en boordevol spelfouten en uitroeptekens. Een politiewoordvoerder legt in het Brabants Dagblad uit waarom streng wordt opgetreden: “Zo’n dreigmail is een strafbaar feit. Dus grijpen we altijd in.”

Nou!

November vorig jaar schreef ik in Dagblad Metro een kritische column over voetbalclub Ajax. Dat had ik wellicht beter niet kunnen doen. Een en ander schoot een fan dermate in het verkeerde keelgat dat hij mij via Facebook meldde dat ik een kogel door mijn kop zou krijgen. Gewoon openlijk, onder zijn eigen naam en toenaam.

Een duidelijk aangekondigde aanslag. Dus ik dacht: kom, laat ik de politie eens bellen. Ik kreeg een aardige agente aan de lijn die mij meldde dat dit toch echt een serieus te nemen dreiging was. Want Ajax, F-side, harde kern, banden met georganiseerde misdaad, et cetera. Nee, ik moest het niet onderschatten.

Of het zin had aangifte doen? Nou en of! Ze plande direct een afspraak voor me in op het politiebureau aan de Ringbaan Zuid. Daar zouden ze ruim de tijd voor me nemen.

Een dag later tikte een jonge agent met twee vingers alles netjes op. Hij nam de schermafdrukken van de doodsbedreiging dankbaar in ontvangst, plus Facebook-foto’s van de verdachte mét naam en toenaam. Ja, daar kon de politie wel wat mee. Het kon even duren (de ambtelijke molens draaien traag), maar ik zou zeker iets horen!

Vier maanden later. Nooit meer iets vernomen. Toch maar eens bellen. Meer dan een uur hang ik aan de lijn. Het politiebureau in Tilburg verwijst me door naar het politiebureau in Amsterdam, maar daar sturen ze me net zo hard weer terug. Waar het op neer komt: beide bureaus kunnen mijn aangifte niet vinden.

“Heeft u niet een standaardantwoord ontvangen met de mededeling dat er niets met uw aangifte wordt gedaan?”

Wel potdorie. Ik meld me aan de balie van bureau Ringbaan Zuid. Wederom doe ik mijn verhaal. De administratief medewerkster die me te woord staat, kan de aangifte ook niet vinden. “Heeft u niet een standaardantwoord ontvangen met de mededeling dat er niets met uw aangifte wordt gedaan?” vraagt ze. Nu word ik pissig. Nee, dat heb ik niet. Bovendien is de naam van de verdachte bekend.

Het zoeken in het systeem gaat verder, nu met drie man sterk. En ja hoor, na een half uur is de aangifte gevonden! Alleen: er is niets mee gedaan.

Excuses!

Maar nu zal er toch écht werk van gemaakt worden, daar kan ik van op aan. De aangifte gaat direct naar Amsterdam. Binnen een week of twee hoor ik meer!

Mooi. Tevreden keer ik huiswaarts.

Drie dagen later ploft een brief van de politie Amsterdam op mijn deurmat. Dat is snel, denk ik nog. Totdat ik lees:

“Wij hebben uw zaak nauwkeurig onderzocht. Op dit moment hebben wij te weinig aanknopingspunten om (een) verdachte(n) op te sporen. Uw zaak is dan ook niet opgelost.” En wat verder: “Wij bedanken u voor uw aangifte.”

Yeah. Right.

Durven jullie wel, een meisje van 15 arresteren! Moet je eens proberen bij een Ajax-supporter!

_Advertentie.