Waarom?

“Waarom” is een leuk woord. “Waarom” is namelijk een van de weinige woorden waarmee je net-niet overspannen ouders van een kleuter aan het huilen kunt krijgen. Kleuters, zo onschuldig als ze lijken met hun snotneuzen en afgeplakte brilletjes, kennen als geen ander de kracht van dit subtiele woordje. De kracht om aan de ene kant je mateloze nieuwsgierigheid over de wereld te uiten, en tegelijkertijd je ouders tot waanzin te drijven. “Wil niet!” is er niks bij.

Je ziet de slachtoffers van de waarom wel eens lopen: een ietwat oververmoeid uitziende ouder met een kind aan de hand dat te pas en te onpas naar alles wijst in zijn gezichtsveld. Iedere observatie wordt handig verwerkt in een “Waarom”-vraag: “Waarom zijn bomen groen?”, “Waarom is die mevrouw zo dik?”, “Waarom” heeft een hond vier poten?” De ouder voelt zich in het kader van de pedagogische opvoeding genoodzaakt om antwoord te geven op de vragen (“Omdat er groene stofjes in zitten.”, “Omdat ze te veel eet.”, “Anders valt ie om.”) Wat het antwoord echter ook is, het kind heeft een meedogenloos weerwoord:

“Waarom?”

Wanneer het kind eenmaal is begonnen met het inzetten van een eindeloze “waarom”-spiraal, is er geen ontsnappen meer aan. De enige kans van de ouder is dan om te antwoorden met het magische woord “daarom!”, om vervolgens ’s nachts wakker te liggen over de vraag waarom een tafel ‘tafel’ heet.

De meeste mensen ontgroeien de gevreesde “waarom”-fase uiteindelijk. Ontgroeien de eindeloze nieuwsgierigheid die geen bevrediging kent en leren enkel praktische zaken. De meeste mensen kunnen genieten van de zon zonder te begrijpen waarom ze straalt en begrijpen dat het geen praktische relevantie heeft voor hun leven hoe het met de sterren onvoorstelbaar ver weg gaat. Een andere groep mensen neemt echter geen genoegen met de simpele “daarom”. Deze mensen blijven zoeken, blijven denken, blijven steeds weer vragen: “Waarom?”

Deze mensen noemen we, met een moeilijk woord, wetenschappers.

_Advertentie.