Spreekbeurt over mijn konijn

Een nerveus meisje staat voor de klas. Ze schuifelt wat op haar plek en werpt vluchtige blikken naar de juf terwijl ze wacht tot de onstuimige klas stil is. Wanneer de net-niet-overspannen docent de klas eindelijk de mond heeft gesnoerd, schraapt het meisje haar keel zoals ze de juf ook wel eens hoort doen. “Ik doe mijn spreekbeurt over mijn konijn,” verkondigt ze haar klasgenoten met een trillende stem, terwijl ze wijst naar de reiskooi waarin een toch al moddervet konijn zenuwachtig aan een wortel zit te knagen. “Hij heet Flapsie.”

Ik ben jaloers op dit meisje. Niet omdat zij nog in de bloei van haar jeugd is of nog in Sinterklaas gelooft, maar omdat zij het ongestoord een kwartier over haar konijn kan hebben en daarna ook nog een applaus mag verwachten. Wanneer ik doorgaans over mijn konijnen begin, kan ik vooral een hoop gezucht en ongeïnteresseerde blikken verwachten.

Opscheppen over je konijnen kun je op de universiteit helaas ook niet meer vakkundig in een spreekbeurt verwerken. Spreekbeurten heten nu ‘presentaties’ en gaan over search engine advertising, yield management en differential pricing structures. Best grappig hoor, maar je publiek loopt toch een hoop schattige foto’s en grappige filmpjes mis.

Ik zou dolgraag nog één keer een spreekbeurt over mijn konijnen houden. Dat ik voor de klas sta en zelfverzekerd een verhaal begin over online word-of-mouth, om vervolgens als een goochelaar dramatisch mijn konijnen tevoorschijn te toveren en mijn verbijsterde publiek te vertellen over mijn allerliefste huisdieren Puk en Eva. Ik zou mijn publiek vertellen dat Puk wit en een oude lul is en dat Eva een mooie jonge dame met vlekjes is. Dat Eva altijd graaft en in de bloembakken zit en dat Puk de allerbeste bedelaar is. Met tranen in mijn ogen zou ik verkondigen dat ze beiden verslaafd zijn aan knabbelstokjes en iedere ochtend voor de deur op eten zitten te wachten terwijl ik ze met een hysterische babystem toeroep dat ze de schattigste konijntjes ooit zijn met hun pluizige kontjes en mooie staartjes. Als afsluiter zou ik een kwartier een PowerPoint presentatie zien met de allerschattigste foto’s van mijn konijnen, om uiteindelijk een diepe buiging te maken en mijn welverdiende applaus in ontvangst te nemen.

Zo. Dat lucht op.

_Advertentie.