Ik heb geen idee van ellende
Ik worstel om iets op papier te krijgen. Niet omdat er geen materiaal voorhanden is, de creativiteit danst nog altijd in carnavaleske pakjes voor mijn ogen. Nee, mijn schrijversblok heeft een meer pragmatische aard. Ik worstel met de invasie in Oekraïne.
Hoe verhoud ik me tot de oorlog? Oorlog die dichtbij komt, maar me eigenlijk nog niet raakt in mijn dagelijks leven. Een te negeren oorlog. Oorlog die zich afspeelt in krantenkaternen en op sociale media. Dodenaantallen naast sportuitslagen en clusterbommen tussen vakantiekiekjes.
Ik behoor tot een onbezorgde generatie uit een gepriviligeerd milieu. Ik bezit minimaal zeven vinkjes, ik ben gezond en ik ben veilig. Het een en ander heeft tot blinde navelstaarderigheid geleid. Ik dweep met persoonlijke problemen, betrek maatschappelijke kwesties op mezelf en ben bij tijd en wijle onuitstaanbaar moralistisch. Ik heb geen idee van ellende.
Ellende is niet weten waar de volgende bom valt. Ellende is niet weten of je familie veilig is. Ellende is huis en haard moeten verlaten. Ellende is land en trots moeten verlaten. Ellende is een geweer in je hand. Ellende is niet weten wat er komen gaat.
Ellende is niet thuis het NOS-liveblog verversen. Ellende is niet roepen dat het opeens wel erg dichtbij komt. Ellende is niet whataboutisme. Ellende is niet hypothetisch discussiëren met je vrienden of je al dan niet zelf de wapens op zou pakken als de Russen doorstoten. Ellende is zelfs niet braaf naar Lubach kijken en daar je morele kompas op afstellen.
Hypocrisie is zeggen dat je begaan bent met de Oekraïners, terwijl je eigenlijk maar één echt verlangen hebt: dat je hun ellende nooit zelf zal leren kennen.
Advertentie.
