Recensie: Ai Weiwei in De Pont

Zelden waren informatiebordjes zo belangrijk als bij de tentoonstelling van Ai Weiwei in museum De Pont. In ieder geval voor deze recensent. Want wat moet je in godsnaam maken van twee tapijten van zonnebloempitten?

Met grote, alom geprezen kunstenaars is het vaak net zoals met het milieu. Waag er eens iets slechts over te zeggen. Dan wordt het schavot meteen door een gewillige menigte naar voren gereden. Als die kunstenaar, zoals Ai Weiwei, dan ook nog eens sociaal geëngageerd is en de Chinese autoriteiten op de kast jaagt, dan gaat het foeivingertje al helemaal snel omhoog bij afkeurende geluiden.

Gelukkig heeft uw Univers recensent geen vrienden (hoe dat komt is een ander verhaal), waardoor de angst voor sociale veroordeling bij hem een stuk minder is. Zodat we nu de knuppel in het hoenderhok kunnen gooien: wat waren dat twee godallemachtig saaie uren in De Pont. Zes installaties en een aantal films stelt het museum tentoon. Niets daarvan wist te beklijven.

Zo zijn daar die twee tapijten van zonnebloempitten. Na drie minuten glazig staren sjok je naar het informatiebordje, om daar te lezen dat de zonnebloempitten handbeschilderd zijn en van porselein. Dat alles heeft dan natuurlijk een symbolische waarde en levert zo een commentaar op de samenleving. Even verderop stuit je op een carrousel van aan elkaar gelaste fietsen. Hetzelfde ritueel: staren, snel naar het bordje, aha, een commentaar op de snel veranderende samenleving in China.

Het probleem van uw recensent is als volgt: als iets achteruit swingt, dan swingt het niet. Wanneer de informatiebordjes van het museum meer indruk maken dan de kunstwerken zelf, dan klopt er iets niet. Komt nog bij dat je bij Ai Weiwei al snel het idee krijgt dat je het allemaal al eens eerder hebt gezien. Zo schijnt de man een groot fan te zijn van Marcel Duchamps en zijn readymades. Maar ja, hij is niet de enige, en we weten inmiddels echt wel dat alledaagse voorwerpen ook tot kunst gemaakt kunnen worden.

Het sociale engagement van Ai Weiwei blijkt vooral uit zijn videofilms, tentoongesteld in de wolhokken van het museum. Vooral veel documentaires, waar je maar net zin in moet hebben. En films van zijn snelwegen. Wat dan weer, heel verrassend, een commentaar op de snel veranderende samenleving is. Over uitgeholde metaforen gesproken.

Misschien ligt het aan de selectie die De Pont heeft gemaakt, misschien is Ai Weiwei een tikje overschat, of misschien begint het gebrek aan vrienden uw recensent toch op te breken. Onlangs stond hij kaketoegeluiden te maken in de rij bij de Albert Heijn, en dat geeft toch te denken. Neemt niet weg dat het broodje frikadel dat hij na de tentoonstelling in zijn knuisten had, het hoogtepunt van de dag was.

Zelf een oordeel vormen? Aanstaande zaterdag en zondag is het museumweekend in Tilburg. De entree bij De Pont is dan gratis.

_Advertentie.