Zwaaien naar de koningin

De Engelse koningin Elizabeth zit al 60 jaar op de troon (Beatrix heeft dus nog wel even). Reden voor een feestje. Vier dagen lang is het compleet normaal om met Engelse vlaggetjes in je haar te lopen, straatfeestjes te geven en zoveel Marmite te eten als je maar kan. En op zondag was het hoogtepunt van deze vier doldwaze dagen: de Thames botenvaart. Het zou de grootste processie in 300 jaar zijn met duizenden boten.

Om half twee stonden we langs de Thames; twee uur voordat hare majesteit langs zou komen varen. Hoewel, ik moet dit wellicht anders formuleren: we stonden in de buurt van de Thames, want het stond ramvol. Mensen met trapjes, verrekijkers en boodschappentassen vol lekkers (waarom hadden wij hier allemaal niet aan gedacht?!) waren er helemaal klaar voor. Alles voor onze Queen Lizzie. We hadden zelf ook maar twee Engelse vlaggetjes gekocht. Konden we gezellig mee wapperen met de meute.

En zoals dat dan gaat met dit soort festiviteiten, praat je met iedereen mee. “I think we should sing God save the Queen”, zegt de vrouw naast me. “Marion, why don’t you start and we’ll sing along”. “Or should we sing ‘You’ll never walk alone’?”. “That one I know”, zeg ik. “No, God save the Queen is better. You’ll pick it up, it’s dead easy”. “Marion, which key shall we sing? E-flat?”. Alvast hummend bewegen we ons verder naar voren, want er zijn hekken weggehaald. Ik sta zo op rij 3/4 en zie zowaar wat stukjes van de Thames. Mijn medegezelschap is door de drukte meer naar rechts geduwd. De man naast me vraagt of ik van plek wil wisselen zodat ik bij hen kan staan. “I am fine, thanks sir”, zeg ik (ik had eindelijk een beetje zicht). “It’s a matter of friends or the view now, isn’t it?”, zegt hij. “You got that right”, zeg ik. “No offence”, roep ik naar mijn vrienden (ik herhaal: eens in de 300 jaar).

“She’s coming!”, wordt er geroepen. Vlaggetjes worden gewapperd, fotocamera’s uit tassen gehaald en ‘God save the Queen’ wordt serieus ingezet. En ach, kan mij het schelen, ik zwaai en zing vrolijk mee. Een minuut later is ze al uit zicht (zover je überhaupt zicht had). “Did you see her?” vraagt iedereen aan elkaar. “She was that white ball”, zegt de man achter me (van verre is dat immers niet helemaal duidelijk).

Ik sluit mijn middag af met een onofficiële recordpoging zoveel mogelijk mensen in de metro proppen. Mijn vlaggetje is doorweekt en mijn voeten bevroren, maar het maakt me allemaal niet uit. Ik heb de Queen tijdens de botenvaart “gezien”. Eens in de 300 jaar hè, dat je het weet.

Desiree van der Heiden (22) studeerde van 2008 tot 2011 Communicatie- en Informatiewetenschappen, richting Bedrijfscommunicatie en Digitale Media, aan de UvT. Momenteel volgt ze de Master Digital Media in Londen en blogt zij hierover voor Univers.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.