Première Poppenkast

Het begon allemaal vorige week maandag. ‘Syl, heb jij een galajurk?’ vraagt mijn collega door de telefoon. Ik kom net terug van een uitwaairondje in de duinen en loop in slobberkledij inclusief verwaaid kapsel door de huiskamer. ‘Uhh, sorry?’ ‘Ik heb voor jou een premièrekaartje voor de musical Flashdance! Dresscode is black tie.’

Even slaat de paniek toe, ik heb helemaal geen jurk! Na het telefoontje stort ik me meteen in de kast. Het lot is me gunstig gezind, want wonder boven wonder weet ik helemaal achterin tóch een geschikt jurkje van een kleerhanger te vissen. Ik ben rijker dan ik dacht. Zo, Dilemma Jurk is opgelost.

De daaropvolgende zondagmiddag fiets ik opgetut en wel naar de Tilburgse schouwburg. Het is zonnig en warm en ik trek nogal wat bekijks tussen alle mensen in zondagskledij. Aangekomen bij het theater staan er ondanks de vroegte al aardig wat mensen langs de rode loper. Op snelheid wervelwind rep ik me naar binnen. Moet ik nog aangeven dat ik niet zo graag in de spotlights sta?

De theaterorganisatie heeft alles prima op orde en in no time ben ik voorzien van kaartje, luxe programmaboekje en alle andere benodigde informatie. Op een strategische plek ga ik op een stoel zitten, zodat ik rustig kan bekijken wie er allemaal binnen komt wandelen. Britt Dekker staat al vrolijk te poseren voor de camera’s. Ook Albert Verlinde is druk in de weer, op de voet gevolgd door cameracrew en fotografenploeg.

Oren Schrijver is de eerste musicalster die ik langs zie lopen. Niet veel later komt Tommie Christiaan alias Zorro voorbij. Ook Mariska van Kolck heeft een uitnodiging ontvangen. Haar vertolking van Nancy in Oliver! blijft legendarisch. Ook de aanwezige BN’ers lijken allemaal zin te hebben in de première. Rob Geus en zijn vrouw, Henk-Jan Smits en zijn gezin, Winston en Renate Gerschtanowitz, de heren van Los Angeles The Voices en Froukje de Both lopen allemaal goedgemutst voorbij. Even schrik ik als Mari van der Ven zijn kapsel checkt in de spiegel naast me. Zijn opgespoten gezicht staat nog steeds op mijn netvlies gebrand, waar is dat toch voor nodig?

Zo divers als de gasten zijn, zo variërend is ook de kledij. Van glitterkostuums tot jurken in regenboogkleuren en de meest chique avondjurken tot een enkele simpele spijkerbroek: alles komt voorbij. Ikzelf val gelukkig met mijn zwarte cocktailjurkje totaal niet op tussen de rest. Mission accomplished.

Eenmaal in de zaal is het duimen draaien tot ik weet met wie ik een armleuning mag delen. Dit blijkt een medewerker van de schouwburg te zijn, die wat mooie kiekjes komt schieten voor de site. Vóór me blijven de stoelen leeg en ik erger me lichtelijk bij de gedachte dat die mensen natuurlijk komen als de show al is begonnen. Hoe moeilijk kan het zijn om op tijd te komen? Net op het moment dat de lichten doven komt er inderdaad nog een groepje binnen. Wie er voor me gaat zitten? Mister Verlinde himself. Ik gok dat hij de spelers nog een peptalk is gaan geven. Zijn late aanwezigheid is hem meteen vergeven.

De eerste helft van de show is goed, het bevestigt waarom ik zo van musicals houd. In de pauze maak ik op een bankje wat notities voor de recensie. Om me heen staat iedereen vrolijk in groepjes met glazen champagne en hapjes te kletsen. Ze ogen op het eerste gezicht heel ontspannen, maar ik merk dat ze zich stiekem toch erg bewust zijn van hun houding. Er wordt heel wat af gezoend en gesmakt en mensen begroeten elkaar zo luidruchtig dat het lijkt alsof ze elkaar al vijf jaar niet gezien hebben. Nadat de gong vier keer heeft geklonken, zit iedereen weer op zijn plek. ‘De tweede helft is nog beter dan de eerste,’ zo verzekert de theatermedewerkster me.

Ze blijkt gelijk te hebben en de show eindigt met een daverend applaus van het publiek. Op het moment dat de cast voor de laatste keer buigt, vliegen ineens de zaaldeuren open en stormt er een enorme lading fotografen en cameramannen naar binnen. Ik zit helemaal aan de zijkant en schrik me wezenloos. Net op tijd kan ik mijn tasje redden voordat de woeste kudde deze vertrapt. Jemig, voor dat werk heb je brede schouders nodig…

De afterparty wacht ik niet af, het festijn was enerverend genoeg. Uiteindelijk is het alsnog half acht als ik mijn voordeur open. Er gaat een pizza in de oven en ik wissel mijn jurkje in voor een Tilburg University trui en trainingsbroek. Heerlijk. Met een kop koffie en So You Think You Can Dance op de achtergrond worden de recensie en dit sfeerverslag geschreven. Conclusie? Een topmiddag, erg leuk om een keer zo’n première mee te maken. Toch weet ik dat ik meer thuishoor bij het ‘gewone gepeupel’. Voor mij geen champagne en kaviaar, maar gewoon bier en bitterballen zonder poppenkast.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.