Dikke faal?

Laatst vertoonde ik op een blauwe woensdagmiddag op zeer geslaagde wijze studieontwijkend gedrag. Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen. Met een zak chocoladepepernoten en mok vanillekoffie speurde ik Facebook af naar de laatste nieuwtjes, ondertussen zachtjes meeswingend met Caro Emerald.

Ineens kwam er een nieuw bericht binnen op mijn news feed. ‘Gisteren is om 5.15 uur onze zoon geboren!’ Ho, wacht eens even, wat?! Het heerschap in kwestie kende ik van mijn beginjaren bij de studievereniging. Hij was daar bij het gros van de sociale activiteiten aanwezig en ging altijd fanatiek mee op wintersport. Voor zover ik kon beoordelen, genoot hij met volle teugen van de geneugten van het studentenleven, al wist hij ook prima cijfers te scoren. Diezelfde jongen had inmiddels een toffe baan bij een gerenommeerd advocatenkantoor, een lieve vriendin en was nu dus ook vader geworden.

Na het lezen van het bericht waarbij ik blij verrast ‘ohh, wat leuk!!’ riep en er een soort spastisch zittend dansje bij uitvoerde, bekeek ik nogmaals de té schattige foto van zijn zoontje. Ineens overviel me een beklemmend gevoel. Kinderen krijgen is tenslotte een nieuwe fase in je leven, een teken dat je vooruit gaat. Dat er progressie is, je je beste beentje voorzet, je klaar bent voor een nieuwe stap, je… you get my point.

Op Facebook word je doodgegooid met enthousiaste statussen over gehaalde tentamens, behaalde diploma’s, toffe wereldreizen, kersverse relaties, verlovingen, romantische bruiloften, gekochte huizen, nieuwe banen, uitdagende verenigingsfuncties en interessante stages. Hoewel ik royaal likes uitdeel en oprecht blij ben over de bereikte resultaten van anderen, heb ik wel eens het gevoel dat ik stilsta en dat iedereen me voorbij sjeest. Dat iedereen bezig is om als een malle zijn toekomst veilig te stellen terwijl ik hier achter mijn laptop als nietsnut zit te Facebooken. Dat ik diezelfde ochtend al om zeven uur met mijn neus in de wettenbundels zat, lijkt er dan ineens veel minder toe te doen.

Natuurlijk weet ik wel dat dit niet realistisch is. Dat we alleen de mooie kanten op Facebook uitlichten en het vooral niet laten merken als we een keer tegenslag hebben. En eigenlijk is dat jammer, want een positief medium waarmee je leuke contacten kunt leggen en gezellige dingen kunt delen, laat je daardoor niet beter voelen. Niet voor niets blijkt uit onderzoek dat jongeren door Facebook ongelukkiger worden.

Eigenlijk zou ik dat hele Facebook dus moeten verbannen, uit mijn dagelijkse routine moeten wissen. Feit is echter dat ik stiekem toch niet zonder kan. Dan is er ineens minder excuus om chocoladepepernoten en vanillekoffie te drinken. En om überschattige babyfoto’s te bekijken.

_Advertentie.