Opinie: De treurnis van een draaideur

Organisaties vertonen soms rare fratsen. Zo geven ze bijvoorbeeld bakken met geld uit aan het de wereld in helpen van positieve beelden van zichzelf, om vervolgens door een mix van knulligheid, onverschilligheid en misplaatste zuinigheid de resultaten van dat werk weer vakkundig om zeep te helpen. Daar is de UvT geen uitzondering op.

We hebben een dienst “General Services” met volgens de UvT website “ongeveer 100 medewerkers” en een van de zes afdelingen van deze dienst is Communication and Marketing. Laat ik voorop stellen dat ik geen enkele twijfel heb over de goede bedoelingen van de mensen die hier werken. Ze zullen vast en zeker hun uiterste best doen om de UvT zo goed mogelijk “op de kaart” of “in de markt” te zetten en ik hoop van harte voor ze dat dat lukt, want dat geeft plezier in je werk.

Wel verbaas ik me elke dag opnieuw over de communicatieve knulligheid van misschien niet de hele UvT maar dan toch in ieder geval TiSEM, die in dit geval zit samengepakt in de draaideur van gebouw K. Hierdoor gaan niet alleen elke dag opnieuw grote aantallen studenten in en uit, maar ook bijvoorbeeld hun ouders die naar afstudeersessies komen, sprekers uit binnen- en buitenland die worden uitgenodigd voor seminars en lezingen, collega’s uit andere universiteiten, hoogwaardigheidsbekleders enzovoorts.

Nou zou je denken dat zo’n deur een prachtige gelegenheid biedt om iedereen nog eens te laten zien wat voor een geweldige universiteit we zijn, maar dat is niet wat de mensen zien. Integendeel! In de ene vitrine ligt wat onduidelijk foldermateriaal volkomen ongeordend op de grond en in de andere vitrine bevindt zich een wonderlijke verzameling groezelige objecten waarvan ik vermoed dat ze ooit een keer de boodschap hebben uitgestraald dat ze te koop zijn, maar die in deze treurige presentatie werkelijk door de allergrootste optimist nog niet gekocht zullen worden.

Ik zie aan een ketting een trui hangen die al heel lang nodig in de was moet, er hing in het verleden met plakband een plastic fles aan vastgeplakt maar die ligt inmiddels al weer een hele tijd op de grond en verder zie ik nog een tas, een pet, een beertje (…), een mok, een paraplu en nog wat andere spullen. Wat me aan dit alles eigenlijk nog het meest verbaast is dat er elke dag opnieuw bestuurders van de economische faculteit door deze draaideur gaan en dat niemand het blijkbaar de moeite waard vindt om hier iets aan te doen, terwijl ik wel bijna zeker weet dat het beeld van onze universiteit er bepaald niet door wordt bevorderd, om het maar eens mild uit te drukken. Ik moet mijn openingszin dan ook eigenlijk herzien, want organisaties zijn dode dingen die niets doen. Het zijn de managers en andere bestuurders die soms rare fratsen vertonen.

Dr. Fons Naus
Tilburg University
Faculty of Economics & Business Administration

_Advertentie.