Dag Univers
Dat was het dan. Over. Finito. Klaar. Komende week schrijd ik voor het laatst als studentredacteur over de Univers werkvloer. Donderdagmiddag kan de XL verpakking tissues op tafel en word ik door mijn lieve redactiegenoten vanachter het raam uitgezwaaid, terwijl ze elkaar huilend in de armen vallen en ik eenzaam de campus af fiets, druk achterom wuivend tot ze uit het zicht verdwijnen. De tragiek.
Goed, dat bovenste zal allemaal wel meevallen. Het gaat meer richting gezellig bier drinken en chips eten, terwijl we foute muziek draaien en anekdotes vertellen. Mijn recente blunder, waarbij ik met mijn slipper in de hondenpoep trapte en daarmee dagenlang de Univers redactie vergaste, ligt iedereen tenslotte nog vers in het geheugen. Nogmaals sorry jongens.
De conclusie van het studentredacteurschap: het redactieleven bevalt me wel. Het afgelopen jaar kon ik eindelijk eens goed op een rijtje zetten wat ik wel en niet wil. Nieuws onderscheppen en eindeloze hoeveelheden beleidsstukken doorspitten zijn niet voor me weggelegd. De maandelijkse faculteitsraden van Tilburg Law School bijwonen vond ik oprecht interessant, maar daar lag dan ook gelijk de grens. Ook de kleine rubriekjes van het magazine waarbij ik de campus op moest om studenten aan te spreken, was een taak die ik zo snel mogelijk af wilde strepen. Hoewel niet alle studenten de anonimiteit wilden ontvluchten, waren er gelukkig ook altijd enthousiaste studenten die hun ongezouten mening gaven over het onderwerp dat ik hen voorlegde.
Wél erg blij werd ik van blogs schrijven, de wtf-berichten op het web en de langere magazine artikelen. En laten we vooral de Enorme Kers op de taart niet vergeten: het bezoeken van talloze theatervoorstellingen voor recensies. Man, wat was ik zenuwachtig toen ik in galajurk naar de première van Flashdance mocht en ik in de zaal Albert Verlinde letterlijk op zijn schouder kon tikken.
Waar ik van tevoren echter het allermeeste tegenop zag was het interviewen. Ik zag me daar al zitten met blocnote en pen inclusief trillende stem, opgelaten stiltes en vochtige handjes. Dat viel uiteindelijk ontzettend mee. Wat zeg ik, stiekem is interviewen best tof als je het zweet eenmaal uit je bilnaad hebt geveegd. Het leverde fijne gesprekken op met onder andere Tijs Kooijmans en Theo de Roos, stiekem voorbeelden van me. Ook kom je nog eens ergens, ik reisde voor een interessant interview met Annemarie Middelburg af naar een uithoek in Utrecht.
Hoewel ik mijn werkplek dus aan mijn opvolger af zal staan, verdwijn ik niet helemaal van de Univers radar. De blogs voor het web blijf ik nog gewoon elke twee weken schrijven. Jullie zijn dus nog niet van me af. Ook mijn redactiegenoten kunnen zich alvast voorbereiden op mijn incidentele bezoekjes aan de Univers werkvloer. Ik zal mijn schoenen controleren voordat ik de drempel overstap.
Advertentie.
