Roddelbalkon

“Ik ben er klaar mee, het is uit!” Zijn woorden weergalmen over het pad. Doodstil blijf ik staan, niet van plan om als eerste geluid te maken. De minutenlange discussie die eraan vooraf is gegaan, mag duidelijk niet baten. Het is over.

Ik hoor het meisje snikken, vervolgens dreunende voetstappen en even later is het stil. Zachtjes loop ik naar het raam, kijk naar buiten en sluit het, als ik niemand zie, met een korte boink. Weer een relatie die wordt beëindigd onder mijn balkon.

Voor de nieuwe lezers (welkom kersverse eerstejaars!): ik woon in hartje Tilburg, boven een supermarkt. Niet alleen heb ik daarmee de ongekende luxe om op een willekeurige doordeweekse ochtend in geruite roze pyjamabroek croissantjes te kunnen halen, ook heb ik de beschikking over een balkon van welgeteld twee vierkante meter. Dat het uitkijkt op een basisschool en ik daarom nooit in mijn blote kont door de woonkamer kan huppelen, mag de pret niet drukken.

De afgelopen vier jaar heb ik al de nodige gossip over mede-Tilburgers weten te vergaren. De grijze stoeptegels onder mijn balkon blijken namelijk een geliefde hangplek voor stadsgenoten van alle leeftijden. Op vaste tijdstippen wordt mijn rust verstoord door gillende basisschoolkinderen die onvermoeibaar een schrikbarend hoog aantal decibellen produceren; ’s middags houden oma’s met rollators er een theekransje (op moment van schrijven staan er twee onder het balkon: “Het is toch wat”, “Ja, het is wat.”) en ’s avonds zijn het voornamelijk opgeschoten tieners die met boem boem-muziek en opgevoerde scooters niet definieerbare jointjes roken.

Godzijdank is de plek tot op heden nog gevrijwaard van seksende stelletjes en achtergelaten meurende resultaten van maagoprispingen na het stappen. Wel wacht ik nog steeds op de Romeo die me onder aan het balkon een serenade brengt en met een roos tussen zijn tanden in de aangrenzende boom klimt. A girl can dream, right?

Toch vrees ik dat ik het voornamelijk met vette roddels tussen vriendinnen en de pochverhalen tussen vrienden over gescoorde chickies zal moeten doen. Ook heb ik al ‘kennisgemaakt’ met de nieuwe lading eerstejaars. Na de beruchte TOP-week-biercantus liep er eentje onder m’n balkon langs. “Ik ben dronken, wat moet ik nou doe-hoen?!” lalde ze door haar telefoon. Arme meid, dat wordt nog wat de komende jaren. Maar don’t worry, je leert het bier drinken snel genoeg. Een gratis tip van deze doorgewinterde student: drink na het stappen een glas melk en bak een kaaspannenkoek (wel langzaam opeten!), dan ben je de volgende ochtend grotendeels katervrij.

Zelf heb ik inmiddels wel genoeg feestjes en biercantussen meegemaakt. Liever nestel ik me met een wijntje op m’n balkon. De roddels krijg ik zo ook wel mee.

_Advertentie.