De Uitslag

De zaal stinkt naar zweet en is afgeladen vol. Enigszins moeizaam baan ik me een weg naar een eenzame vrije plek op de derde rij.

Ik bekijk de mensenmassa om me heen. Opgetogen, gespannen, vermoeide en blije gezichten, opgelucht dat de verkiezingsweek erop zit, maar enigszins angstig voor de uitslag. Het moment waar ze weken naartoe hebben geleefd. Fanatiek voerden ze campagne: studenten werden op de campus vier dagen lang belaagd door blauwe en groene truien met laptops, kregen gadgets in hun handen gepropt en verkochten hun ziel voor een lolly of flesje water. Om over de virtuele stalking op social media maar niet te spreken.

Al snel wordt het stil in het zaal. De resultaten van de faculteits- en dienstraden verschijnen op het scherm. Af en toe klinkt er gejuich, de eerste tranen vallen bij de bekendmaking van de nieuwe faculteitsleden van Tilburg Law School. De aanwezigen klappen beleefd na elke uitslag, maar de spanning stijgt voelbaar. Stiekem draait het allemaal om die universiteitsraad. Al jaren heeft SAM vijf zetels en Front vier, herhaalt de geschiedenis zich dit jaar weer? De verkiezingscoördinator grapt achter de microfoon dat hij een korte pauze in wil lasten, maar ziet daar na protest uit de zaal toch maar vanaf.

Tergend langzaam scrolt hij omlaag, iedereen houdt zijn adem in. Nog voordat ik zelf zie wat er op het scherm staat, barst er een orkaan van gejuich los. Voor het eerst in zes jaar heeft Front een zetel meer dan SAM. Twee medestudentes vóór me vallen elkaar in de armen, beiden zitten ze in het nieuwe bestuur. Naast me slaan twee jongens in groene vesten elkaars schouders bijna plat, terwijl ze oerkreten slaken en over de stoelen springen om anderen bij de schouders te grijpen. Hun geluk kan niet op.

Ik kijk achter me. Een groepje in blauwe truien staat er verslagen bij, tegen deze groene overmacht kunnen ze niet op. Tranen vallen, van moeheid, frustratie en verdriet. Ik heb met hen te doen.

Het is gek om als ‘journalist’ bij de uitslag aanwezig te zijn. Deze studenten zullen mij het komende jaar vertegenwoordigen, maar ik voel me meer een buitenstaander die verslag doet van het jaarlijkse pingpongtoernooi in de plaatselijke soos.

De verklaring daarvoor is simpel: ik heb de eeuwige strijd tussen SAM en Front gewoon nooit begrepen. Hun programma’s vol studentenbelangen lijken in veel opzichten op elkaar. Natuurlijk houdt concurrentie elkaar scherp, maar daarvoor zijn geen twee fracties nodig, dat kan ook prima binnen één partij. Noem het walgelijk idealistisch en een tikkeltje naïef, maar ik verkies nu eenmaal het hippieachtige kumbaya-gevoel boven een concurrentiestrijd. We hadden vanmiddag grotendeels allemaal winnaars kunnen zijn. In plaats daarvan is er een schrijnend contrast tussen een winnende en een verliezende partij.

Terwijl de groene truien nog steeds uitbundig door de zaal dansen, verlaat ik de zweterige ruimte. Dankbaar adem ik de frisse lucht in als ik buiten sta. De campus is vrij van groene en blauwe truien, de rust lijkt wedergekeerd. En dat is elk jaar weer het fijnste moment van de verkiezingen.

_Advertentie.