#Nomoremetoo

Het voordeel van ouder worden is dat je weet dat heel veel dingen waar mensen zich druk om maken vanzelf voorbij gaan, luidt het motto bij de blogs van hoogleraar Harrie Verbon (Tilburg School of Economics). Seksuele intimidatie is natuurlijk ook voorbij sinds de #metoo campagne is los gebarsten. Ja toch? Of worden hier eigenlijk gewoon oude alphamannetjes ietwat voortijdig van de apenrots afgeworpen? En moeten we dat in de academische wereld ook maar gaan doen?

Sinds de affaire rond filmproducent Harvey Weinstein, met zijn jarenlange praktijken van seksuele intimidatie van meestal jonge aankomende actrices, moet ik veel aan mijn puberteit (een halve eeuw geleden!) denken. Wie waren toen op de middelbare school populair bij de meisjes? Ik in ieder geval niet. Ik was een bescheiden, ietwat verlegen jongen die ook niet zo veel zei. Populair bij de meisjes waren de jongens met de grote mond, de zichzelf overschreeuwende alphamannetjes die bovenop de apenrots op hun borst klopten om hun dominantie te tonen. Wij weten natuurlijk dat vanuit evolutionair oogpunt dit succes van de alphamannetjes goed te verklaren is. Dominante, sterke mannen zijn in staat de vrouwen te beschermen tegen gevaar en voor goed nageslacht te zorgen. Van de aan zichzelf twijfelende, stamelende en bangige bèta (of nog lagere) man moet je dat maar afwachten. Ik begreep dus later, toen ik al decennia lang een monogame echtgenoot was, waarom meisjes op mijn middelbare school vielen voor de dominante, succesvolle types. Die types hoefden niet eens knap, slank of sportief te zijn. Vlezige, loensende alphamannetjes vielen net zo goed in de smaak. Types dus als Harvey Weinstein.

En daar begon mijn probleem met de affaire Weinstein en de hele #metoo epidemie die daarop volgde. Iedereen ziet van verre dat mensen als Weinstein of Jimmy Saville, om maar een andere notoire viespeuk te noemen, aantrekkingskracht op meisjes en vrouwen hadden door hun bekendheid en succes. Wie maakte dan gebruik of misbruik van wie? En waarom hebben de klagende vrouwen het gedrag van Weinstein en Saville niet dertig jaar geleden aan de kaak gesteld? Nu zijn die mannen oud, of zelfs dood. Zij stonden of staan op het punt van de apenrots af te tuimelen. De ‘slachtoffers’ in de zaak Harvey Weinstein, daarentegen, zijn meestal succesvolle vrouwen die op het hoogtepunt van hun roem zijn, vaak dankzij Harvey Weinstein. Als dank wordt hij door hen volledig afgebrand. Voor de zaken van seksueel misbruik in de Nederlandse kunstwereld die nu opduiken geldt overigens iets soortgelijks. De aangeklaagde mannen zijn allemaal rond de zestig jaar oud en hun aantrekkingskracht is al bijna voorbij.

Woody Allen heeft van de #metoo actie gezegd dat hij bang is voor een heksenjacht waar “iedere jongeman die naar een vrouw knipoogt opeens zijn advocaat moet bellen om zichzelf te verdedigen”. Gelukkig zijn we in de academische wereld wat onderkoelder, minder hyper-epidemisch dan in de kunstwereld. Inderdaad, universiteiten hebben vertrouwenspersonen in dienst waar studenten en medewerkers zich met hun klachten kunnen melden. Dat is nodig, want “expliciete seksuele intimidatie vanuit een scheve machtsverhouding is heel wijdverspreid en geaccepteerd. Ook in de wetenschap.” Dat zegt althans Vanessa Evers, hoogleraar aan de Universiteit van Twente; mij was het niet opgevallen. Vertrouwenscommissies werken volgens haar niet, want klachten worden in discretie afgehandeld, zodat “de dader in een nieuwe werkomgeving weer zijn/haar gang

_Advertentie.