Lichten uit, geesten aan: de engste spookverhalen over de Tilburgse campus

Het is Halloween, tijd voor spookverhalen. Medewerkers en alumni delen hun meest bizarre, griezelige en paranormale ervaringen op de Tilburgse campus. Van spoken in magazijnen tot klopgeesten, onverklaarbare stemgeluiden en knipperende lantaarnpalen. Deze verhalen bezorgen je gegarandeerd kippenvel!

Geesten

‘Voordat ik voor de universiteitsbibliotheek aan de slag ging, werkte ik op de theologische faculteit. Af en toe moesten medewerkers zelf boeken uit de ondergrondse archieven halen. Die magazijnen waren niet bepaald gezellig te noemen. De gangen waren smal, de verlichting minimaal, en overal hing een muffe geur van oude, vergeten boeken.

‘Op een druilerige middag kreeg ik de opdracht om een paar theologische werken op te halen, samen met een stagiaire die nieuw was op de faculteit. Terwijl we naar beneden liepen, door de krakende trappenhuizen, vertelde ze me op nonchalante toon iets wat mijn hart even stil deed staan.

‘‘Ik zie geesten,’ zei ze, alsof ze het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Ze komen soms bij me thuis en zitten op mijn bed.’ Hoewel ik vrij nuchter ben en niet in paranormale verhalen geloof, kroop de spanning toch mijn lichaam binnen. Ze ging verder: ‘Hier, in dit magazijn, zie ik ze ook. Ze zweven overal rond.’

‘Ik voelde een koude rilling langs mijn ruggengraat gaan. Het was alsof de lucht in het magazijn plots nog kouder werd. Ik had nooit in geesten geloofd, en toch… We werkten wel op de theologische faculteit, omringd door eeuwenoude boeken vol verhalen over bovennatuurlijke krachten, het goddelijke en het onverklaarbare.

‘Vanaf dat moment bekroop me elke keer dat ik de trap afliep datzelfde beklemmende gevoel. Het idee bleef aan me knagen dat er iets onzichtbaars schuilging in de schaduwen van het magazijn. Telkens maakte ik expres veel geluid, in de hoop dat mijn aanwezigheid opgemerkt werd en de geesten me met rust zouden laten.’

Emmy, medewerker bibliotheekservices

Stemmen

‘Een paar jaar geleden sprak ik af met een studievriendin uit Brazilië. Ze stond op het punt om voorgoed terug te keren naar haar thuisland. We besloten om nog één keer samen naar de universiteit te gaan.

‘Op de campus was het al donker. We parkeerden onze fietsen bij de universiteitsbibliotheek om naar het veldje tussen de Mensa en Cobbenhagen te lopen. Daar veranderde de sfeer. Het was ineens erg donker en te stil. Iets weerhield me ervan om verder te lopen. Mijn vriendin haalde nonchalant haar schouders op en zei: ‘Ik ga wel even kijken. Blijf jij maar hier.’

‘Na een paar minuten bekroop me een vreemd gevoel. Uit mijn ooghoek zag ik een grote schaduw langs het Koopmansgebouw bewegen, en plots hoorde ik haar stem, luid en duidelijk: ‘Het is niet veilig, we moeten terug.’ Geschrokken keek ik op, maar er was niemand in de buurt.

‘Niet veel later kwam mijn vriendin aangerend met een bezorgde blik in haar ogen. ‘Was jij net bij mij?’, vroeg ze hijgend. ‘Want ik hoorde jouw stem die zei dat we terug moeten gaan.’

‘Mijn maag draaide om. Wat ze me vertelde, was precies hetzelfde als wat ik net had gehoord. Zonder een woord te wisselen, sprongen we op onze fietsen en raceten weg. Elke keer als ik eraan terugdenk, krijg ik kippenvel. Ik kan het nog steeds niet verklaren.’

Eva, alumna

Klopgeest

‘Tijdens een van mijn late rondes op de campus, stond ik met een collega in het Esplanadegebouw te praten. Het was een rustige, alledaagse avond. We sloten de Black Box af toen we ineens een luid, doordringend geluid hoorden: bonk, bonk, bonk! Het klonk alsof iemand krachtig op de deur klopte. Verbaasd keken we elkaar aan. Ik dacht eerst dat er misschien iemand aan het repeteren was en we hen hadden gestoord door te hard te praten, maar het gebouw was stil en verlaten.

‘Nieuwsgierig keken we door het kijkgat van de deur, maar tot onze verrassing zagen we helemaal niets. Toch bleef dat zware geluid in onze oren hangen. Vastbesloten openden we de deur, ervan overtuigd dat er iemand een grap met ons uithaalde. Maar toen we binnenstapten, werden we geconfronteerd met een lege, stille ruimte. Geen teken van leven, geen enkele aanwijzing dat er iemand in de buurt was geweest.

‘‘Zo snel kun je niet weg zijn,’ zei ik tegen mijn collega, terwijl een koude rilling door mijn lichaam trok. We bleven even staan en vroegen ons af wat er zojuist was gebeurd. De campus was verlaten en een geluid zoals dat was allesbehalve normaal.

‘Tot op de dag van vandaag blijft het een raadsel. Was het een klopgeest die ons plaagde? Of simpelweg een vreemd, toevallig verschijnsel? We zullen het nooit zeker weten, maar de herinnering aan dat moment zorgt nog steeds voor een onverklaarbare spanning.’

Patrick, beveiliger

Onder het licht

‘Op een avond liep ik laat op de campus om mijn hoofd leeg te maken. Het was stil, bijna verlaten. Blonde, het toen nieuwe album van Frank Ocean, klonk door mijn oortjes. De melancholische klanken maakten dat ik me een soort main character voelde; dat gevoel alsof je in een film speelt en elk moment betekenisvol is.

‘Terwijl ik over de bekende universiteitslaan liep, omringd door een rij lantaarnpalen, gebeurde er iets vreemds. Bij een bepaald nummer kroop er plotseling kippenvel over mijn huid. De avond was al koud, maar ineens leek de temperatuur nog meer te dalen. Het voelde… anders.

‘En toen, net zo onverwacht, gingen alle lichten uit. Behalve één. Precies de lantaarnpaal boven mijn hoofd bleef branden, terwijl de rest van de laan in complete duisternis werd gehuld. Daar stond ik, in een smalle cirkel van licht, alsof de rest van de wereld even pauzeerde. De stilte werd oorverdovend, de omringende schaduwen leken dichterbij te kruipen.

‘Het was beangstigend en toch, ergens bijna sereen. In dat kleine moment voelde ik me niet alleen een toeschouwer van mijn eigen leven, maar ook het middelpunt ervan.’

Jenny, alumna

_Advertentie.