Zelfscankassa

Zijn automatische piloot werkt niet altijd, constateert columnist Thomas Kaufmann, nadat hij met zijn boodschappenmand de poort van de zelfscankassa probeert te openen. Tot overmaat van ramp is hij ook nog de helft van zijn boodschappenlijst vergeten. ‘Wat zullen ze lachen, de vakkenvullers.’

Over het algemeen leef ik grote delen van de dag op de automatische piloot. Dat is helemaal niet erg. Meestal functioneert mijn piloot prima, maar vandaag niet. Vandaag lijkt mijn piloot meer last te hebben van de naweeën van koningsdag dan ikzelf.

Het begint in de supermarkt. Het poortje van de zelfscankassa gaat niet open. Na een moment van introspectie constateer ik dat ik niet mijn kassabon, maar het boodschappenmandje boven het rode lichtje houd.

Thuis aangekomen blijk ik niet alleen beschroomd, maar ook slordig. Ik ben de helft van mijn boodschappenlijstje vergeten. Wat zullen ze lachen, de vakkenvullers. ‘Kijk, daar heb je die jongen weer’, zullen ze roepen, ‘dat hij zich hier nog durft te vertonen zeg.’ Met het schaamrood op mijn kaken zal ik de priemende blikken van de kassameisjes moeten ondergaan. Trillend zal ik mijn bon scannen. Ik zal op voorhand al geen mandje meer durven pakken.

Gelukkig biedt de wetenschap troost. Plots moet ik terugdenken aan een college dat precies hierover ging. Mensen hebben een dusdanige focus op zichzelf dat ze schromelijk overschatten hoeveel andere mensen met hen bezig zijn. Eigen foutjes lijken het einde van de wereld, terwijl dergelijke foutjes bij een ander niet blijven hangen of zelfs überhaupt niet worden opgemerkt.

Met hernieuwd zelfvertrouwen betreed ik de supermarkt. Niemand zal me herkennen. Voor de medewerkers ben ik als ieder ander. Slechts een passant die tussen hen en het einde van de werkdag staat. Ik besluit extra op de andere bezoekers te letten. Een vrouw kijkt snel om zich heen voor ze een chocoladereep in haar mandje wegmoffelt. Een jongen steekt vlug zijn hand in zijn zak als een andere bezoeker zijn groet niet beantwoordt en een medewerker vloekt binnensmonds als hij een blik kikkererwten laat vallen.

Overal om me heen zie ik verscholen ongemak. Ik kan mijn geluk niet op. Met een brede grijns reken ik af, scan het juiste object en loop fluitend naar huis. Thuis geniet ik nog van mijn overwonnen gêne en hernieuwde trots. Tot mijn partner thuiskomt. Ze werpt één blik op me en vertelt prompt dat mijn gulp openstaat.

_Advertentie.