Burgemeester Weterings: ‘Mensen die neerbuigend over Tilburg doen zijn hier lang niet geweest’

Deze week neemt de Tilburgse burgemeester Theo Weterings afscheid van zijn stad. Weterings begon ooit als economiestudent bij Tilburg University en genoot van het studentenleven en zijn tijd in een studentenhuis in de Oude Langstraat. ‘Onze eetgelegenheid heette vrij vertaald De Groene Rochel.’

Begin mei kondigde Theo Weterings (1959) in een persoonlijke brief aan alle Tilburgers zijn afscheid als burgemeester aan. Nadat hij in 2017 geïnstalleerd werd in poppodium 013 ervaart Weterings de ‘intensiteit van het werk en de lange werkweken steeds meer als een beperking’, zo schrijft hij. Weterings wil graag meer tijd doorbrengen met zijn vrouw Wilma, die hij tijdens zijn studie leerde kennen, en zijn kinderen en kleinkinderen. Per 31 augustus is de geboren en getogen Tilburger daarom weer gewoon Tilburger.

Theo Weterings maakt een ontspannen indruk als we hem in het stadhuis treffen. De ambtsketen die hij zojuist voor de fotograaf droeg gaat voorzichtig af en wordt zorgvuldig in de daarvoor bestemde zwarte koffer opgeborgen. In het midden van zijn werkkamer staan een paar verhuisdozen. Over een paar weken is hij burgemeester af, maar niet voordat hij aan Univers vertelt over hoe het allemaal begon: bij Tilburg University. Een afscheidsinterview.

U ging eind jaren 70 economie studeren aan de Katholieke Hogeschool Tilburg, zoals Tilburg University toen heette. Waarom koos u voor die studie, en zou u nu dezelfde keuze maken?

‘Als ik eerlijk ben wilde ik veel liever geschiedenis studeren. Maar mijn leraar geschiedenis, die ook mijn mentor was, raadde mij dat af: ‘Dat is toch helemaal niets voor jou, Theo. Je kunt er alleen maar geschiedenisleraar mee worden.’ Maar dat is nou precies wat ik wil, dacht ik. Hij was echt een fantastische leraar, zo een die met zijn aanstekelijke verhalen de hele klas wist te boeien.

‘Om de een of andere reden heb ik zijn advies opgevolgd. Ik koos voor economie omdat ik wist dat ik dan ook met de maatschappij bezig zou zijn. Geschiedenis is nog steeds een hobby van me. Ik lees er veel over, want als je de geschiedenis kent, begrijp je het heden veel beter.’

Als burgemeester bent u misschien toch een beetje die aanstekelijke leraar, maar dan als het om Tilburg gaat.

‘Ik deel graag mijn enthousiasme over hoe trots Tilburg op zichzelf mag zijn. Toen ik hier in 2017 terugkwam en aantrad als burgemeester viel het me op dat Tilburgers ineens uit zichzelf met trots spraken over hun stad. Dat was ik niet gewend, want Tilburgers zijn eigenlijk een beetje teruggetrokken.

‘Vroeger werd ‘Tilburg is de schôônste stad van ’t laand’ sarcastisch bedoeld, want in de jaren 70 en 80 was de stad echt in verval. De economie lag op z’n gat, je had de neergang van de textielindustrie, een enorme werkloosheid en een hoop maatschappelijke ellende.

‘En nog waren Tilburgers trots op hun stad, en dan met name als anderen denigrerend over Tilburg deden. Je hoeft tegenwoordig echt niet meer neerbuigend over Tilburg te doen. En als je dat wel doet, dan ben je hier lang niet geweest.’

Wat voor student was u?

‘Een serieuze student. Ik had geen hekel aan leren en studeren en zeker niet als het om maatschappelijk relevante thema’s ging.’ Vrolijk: ‘Maar ik ben ook iemand die van het studentenleven genoten heeft.’

Wat hield dat in uw geval in?

‘Ik was de op één na jongste uit een groot gezin die ook nog eens in Tilburg ging studeren. Normaal gesproken blijf je dan thuis wonen. Maar ondanks dat mijn moeder het niet zo leuk vond, verhuisde ik toch naar een studentenwoning. Dat maakte het voor mij makkelijker om mijn eigen leven te leiden.

‘Ik woonde in de Oude Langstraat, ik dacht op nummer 43, pal achter de Theresiakerk. Echt prachtig. De Theresiakerk was toen nog niet omgebouwd tot woningen en we hebben eens overwogen om een klacht in te dienen vanwege die klokken. Die luidden namelijk in de uitloop van onze studentenfeestjes en dan werden wij daar in de ochtend toch echt in gestoord.’ Lachend: ‘Ja, ook dat hoort bij het studentenleven.’

Wat vond u het mooiste aan uw studententijd?

‘De vrijheid en dat je volop van alles kunt genieten. Bovendien heb ik de liefde van mijn leven toen ontmoet. In die tijd had je maar liefst 500 eerstejaars economiestudenten, waarvan er tien of hooguit twaalf vrouw waren. Daar was Wilma, mijn latere vrouw, er één van.’

Waarom is de universiteit zo’n vruchtbare bodem voor relaties, denkt u?

‘Dat is makkelijk verklaarbaar door de levensfase waarin studenten zitten. Zet een flink aantal jongeren bij elkaar en de kans is groot dat er stelletjes ontstaan.’

Uw vrouw heeft ook economie gestudeerd. Heeft zij in die tijd dezelfde kansen in haar carrière gehad als u?

‘Ze heeft er harder voor moeten werken, omdat ze vrouw is. Maar mijn vrouw is een nuchtere knokker. Ze komt uit een nest waarin studeren gestimuleerd werd: als je kunt studeren, dan moet je studeren. Haar ouders waren allebei ondernemers en hadden een eigen zaak in woningstoffering. Die mensen hebben altijd keihard gewerkt en het was normaal dat hun kinderen meewerkten.

‘Mijn vrouw gaat daardoor van jongs af aan overal vol voor. Als ouders hebben wij dit ook weer aan onze kinderen meegegeven. Als je kúnt leren, dan moet je er voor honderd procent voor gaan.’

Bij welk verhaal uit uw studententijd zeggen uw kinderen ‘Ja pa, dat weten we nou wel’?

‘Over de ontmoeting met hun moeder natuurlijk en dat de ouders van Wilma dachten dat ze bij een vriendin bleef slapen, terwijl dat overduidelijk niet zo was. Ik heb mijn kinderen ook weleens meegenomen naar de wijk Theresia en ze laten zien waar ik als student woonde en ze daarover verteld.’

Heeft u vrienden aan uw tijd als student overgehouden?

‘Mijn twee beste vrienden ken ik uit de periode van het studentenhuis in de Oude Langstraat. Een woont inmiddels in Friesland, de ander in Den Haag en ik in Tilburg. We komen minimaal één keer per jaar samen. Dan hebben we het over het eetgezelschap dat we als studenten opgericht hebben: Le Crachat Vert.

‘Dat klinkt heel luxe, maar betekent vrij vertaald De Groene Rochel en was het gevolg van studentikoze humor. We genoten ervan om goed eten klaar te maken en als het een keer mislukte maakte dat overigens ook niet uit.’

Hoe belangrijk is de universiteit voor Tilburg?

‘De universiteit is onderdeel van de identiteit van onze stad. Tilburg is een echte studentenstad geworden in plaats van een stad met gewoon een hogeschool en een universiteit. Dat merk je onder andere aan het feit dat het uitgaansweekend hier op donderdagavond begint.

‘Studenten zorgen voor levendigheid en de nodige dynamiek. Als jongeren de kennis die ze hebben opgedaan vervolgens in de samenleving investeren, dan mogen we daar heel trots op zijn. Kort gezegd: we zijn al lang geen textielstad meer, Tilburg is een belangrijke onderwijsstad.’

Wat wilt u studenten aan Tilburg University meegeven?

‘Maak je dromen waar. Je hebt de keuze voor een bepaalde studie gemaakt en dat gaat jou lukken. Werk er hard voor, maar geniet ook van je studententijd, want die maak je maar één keer in je leven mee. En wie weet vind je ook nog eens de liefde van je leven!’

Waarom is Tilburg ook voor studenten de schôônste stad van ’t laand?

‘Omdat Tilburg nooit hetzelfde blijft en zichzelf altijd opnieuw uitvindt. Tilburg is niet bang om zichzelf te verbeteren. Kijk maar naar het Koningsplein: dat heb ik in mijn jonge jaren gebouwd zien worden, maar nu zijn we tot de conclusie gekomen dat we het voor de toekomst anders willen. En dus wordt het Koningsplein momenteel gesloopt. Welke andere stad doet dat nou? Tilburg vermaakt, in de dubbele betekenis van het woord. Je kunt hier echt een hele goede studententijd hebben.’