Huub van Leeuwen studeert met niet-aangeboren hersenletsel: ‘Ik ben zes keer opnieuw begonnen’
Een val uit het raam komt student Huub van Leeuwen (29) duur te staan. Door het hersenletsel dat hij oploopt moet hij zijn studie keer op keer stilleggen. Nu is hij vastbesloten wél af te studeren. ‘Iedereen zei dat ik gestrest was, maar ik voelde dat er iets anders speelde.’

Huub van Leeuwen, bachelorstudent Liberal Arts and Sciences, loopt lachend een café in het centrum van Tilburg binnen om zijn verhaal bij Univers te doen. Al is dat verhaal een stuk minder luchtig. Van Leeuwen liep tien jaar geleden hersenletsel op en heeft daardoor behoorlijk wat studievertraging opgelopen.
Een val van vier meter
‘Ik woonde in een studentenhuis tegenover poppodium 013. Een klasgenoot en ik probeerden via het raam op het dakje boven de voordeur te klimmen. Zij landde soepel, maar ik gleed uit en viel zo’n 4,5 meter naar beneden, recht op de stoep,’ begint Van Leeuwen zijn verhaal.
Van Leeuwen kwam op zijn zij terecht, waardoor zijn schouder zijn val brak. Zijn heup was zwaar gekneusd en de botten in zijn arm waren bijna volledig verbrijzeld. Verder leek hij ongedeerd. Na een operatie en vijf dagen in het ziekenhuis mocht hij naar huis.
De artsen meldden dat hij geen hersenschudding had. ‘Toen dacht ik, wat chill, het is allemaal van korte duur. Dat was dus níet het geval,’ vertelt Van Leeuwen lachend. ‘Inmiddels kan ik er wel om lachen. Humor helpt om het allemaal wat minder zwaar op te nemen.’
Van het kastje naar de muur
Van Leeuwen liep nog een aantal maanden met een stok en probeerde daarna zijn leven weer zoals vanouds op te pakken. ‘Toen begon het fout te gaan. Op de universiteit liep ik tegen een burn-out aan. Daardoor kon ik niet meer goed studeren. En toen ik daar redelijk van hersteld was, kreeg ik de ziekte van Pfeiffer, waardoor ik er weer lang uit lag.’
Studeren werd een steeds grotere uitdaging. ‘Het voelde alsof er steeds iets misging. Ik vroeg me telkens af: wat nu weer?’ Van Leeuwen voelde zich nog steeds niet goed en werd van het kastje naar de muur gestuurd door huisartsen, specialisten en therapeuten. ‘Iedereen zei dat ik te gestrest was, maar ik voelde dat er iets anders speelde.’
Pas toen zijn nichtje hersenletsel opliep na een val, viel bij Van Leeuwen het kwartje. ‘Zij zei: ‘Jij bent de enige die begrijpt wat ik doormaak.’ Later besefte ik waarom: ik had dezelfde klachten.’ Uiteindelijk kreeg hij de diagnose niet-aangeboren hersenletsel, postcommotioneel syndroom.
Revalideren, acht jaar te laat
De revalidatie begon voor Van Leeuwen toen pas, al was dat een uitdaging. ‘Normaal starten mensen direct na hun ongeluk, maar bij mij was het al 8,5 jaar geleden. Therapeuten wisten niet hoe ze dat moesten aanpakken.’
Revalideren bleek loodzwaar. ‘Ik moest bijvoorbeeld een puzzel maken terwijl Kinderen voor Kinderen keihard op de achtergrond speelde en een metronoom tikte. Iedereen zou daar gek van worden. Mijn huisgenoten probeerden de oefeningen bijvoorbeeld ook en hielden het niet vol. Maar bij mij moesten de hersengebieden opnieuw leren samenwerken, dus ze moesten allemaal tegelijk geactiveerd worden.’
Zijn vrienden, familie en huisgenoten steunden hem, maar het was een eenzaam proces. ‘Mensen begrijpen het gewoon niet, en dat is frustrerend. Daarom is contact met anderen die hetzelfde doormaken zo belangrijk.’ Van Leeuwen vond die lotgenoten tijdens zijn revalidatie.
Weer studeren
Sinds december 2024 is Van Leeuwen uitbehandeld. In de laatste fase van zijn revalidatie begon hij opnieuw met studeren. ‘Ik wilde niet nóg een jaar wachten en pas op mijn dertigste mijn bachelor weer oppakken,’ vertelt hij.
Voor de inmiddels zesde keer opnieuw beginnen voelde spannend, maar hij is vooral blij dat het eindelijk weer lukt. ‘Ik heb hier hard voor gewerkt.’
De universiteit probeert volgens Van Leeuwen met hem mee te denken, bijvoorbeeld met de verdeling van studielast. ‘Laatst vroeg een docent: ‘Wat moet ik doen om jou hier nooit meer te zien?’ Hij bedoelde het goed. Hij wil dat ik het dit keer echt haal,’ zegt Van Leeuwen met een glimlach.
