Broers Blogt: Scheiding

Ik las laatst ergens dat programma’s zoals Hyves en Facebook niet van gevaren zijn ontbloot. Niet zelden heeft een innige vriendschap opgedaan in de schimmenwereld van een dergelijk programma een scheiding tot gevolg, zo is gebleken. Omdat ik zelf sinds enige tijd ook op Hyves zit, moest ik toch wel even slikken toen ik dit las. Een scheiding! Dat is niet niks. Stel je voor… zo triest, zo ellendig, zo sneu. Vooral voor de echtgenoot (m/v) en de kinderen en de intelligentere huisdieren. Ik moet er niet aan denken.

Toch heb ik er nog niet zo heel lang geleden wel degelijk aan gedacht, aan een scheiding. Zou ik het doen? Of toch maar niet doen? Of toch wel? Het idee was ergens toch wel aanlokkelijk. En mijn vrouw maakt het allemaal allang niets meer uit; die heeft wat mij betreft de moed allang opgegeven. Maar aan de andere kant, wat zouden de kinderen ervan zeggen, van een scheiding? Dat is voor hen toch een hele verandering, lijkt me, als het vertrouwde gezicht van vader is verdwenen. En mijn vrienden? Zouden die me nog willen kennen? Of zouden die voortaan met een boog om me heen lopen? Omdat ze me niet meer willen zien?

En ik zag de mensen bij mij uit de buurt al voor me, als ik ze bijvoorbeeld in het winkelcentrum zou tegenkomen bij het boodschappen doen. Ze zouden me vast meewarig nakijken en elkaar aanstoten en besmuikt gniffelend zouden ze tegen elkaar fluisteren: dat is die man, weet je wel, uit onze straat, die zo nodig een scheiding moest… Ik heb uiteindelijk maar besloten om het niet te doen. Het geeft gewoon geen pas, vind ik. Mijn haar is trouwens ook veel te slap voor een scheiding. Geen gezicht.

_Advertentie.