Broers Blogt: Beat it!

Ik denk dat ik Veronica van de tv haal. Ik durf niet goed meer naar die zender te kijken. Grote kans dat je terecht komt in een programma met alwéér Johnny de Mol.

Of in een vooraankondiging van dat programma. In vaktermen heet een dergelijke vooraankondiging een trailer of teaser, maar ik denk niet dat die termen hier van toepassing kunnen zijn, het gaat immers om vaktermen. De meeste televisiepersoonlijkheden – nee, fout woord, televisiepersonen is beter – de meeste televisiepersonen dus zijn alleszins ergerniswekkend. Ik noem in dit verband bijvoorbeeld een Beau van Erven Dorens met die eeuwige smile van hem en dat voortdurend guitig in de camera kijken; en de onvermijdelijke Paul de Leeuw die maar niet van de buis weg te branden is en die alleen nog met een breedbeeldtelevisie volledig in beeld komt; en onze vaste vriend Henk-Jan Smits die eruit ziet alsof hij helemaal met vaseline is ingesmeerd, en waarschijnlijk is dat ook zo; en natuurlijk ook de onuitroeibare Spijkerjackman, voor wie ze uiteindelijk toch weer een programma hebben weten te bedenken waarvan de inhoud aansluit bij zijn beperkte gevoel voor smaak.

En dat laatste brengt ons weer terug bij Johnny de Mol. Johnny de Mol is voor mij de ergste van allemaal. Johnny de Mol is zo… Johnny de Mol is zo… Tja, hoe zal ik het zeggen… Het gaat vooral om zijn hoofd. En dan bedoel ik niet eens zijn nieuwe haardracht – het zou de werkelijkheid geweld aandoen om hier van een kapsel te spreken – nee, het gaat om zijn gezicht, die onnozele uitdrukking in dat verder zo lege gezicht, die kinderlijk verbaasde oogopslag. Op de bodem van de oceaan leven wezens die een intelligenter voorkomen hebben dan Johnny de Mol. Dat is op zich helemaal niet erg, ware het niet dat er zoveel Johnny op de tv is. Een hele molshoop aan programma’s. Nu is er weer Beat De Mol, een programma met een titel die alleen maar valse hoop bij de kijkers wekt, want je mag Johnny helemaal niet slaan. Het programma is een soort mix van het middeleeuwse Spel zonder Grenzen en een groepstherapie in een inrichting voor zwaar geestelijk gestoorden. Dat laatste natuurlijk om het programma beter op de doelgroep af te stemmen. Hoofdpijn verwekkend vermaak. Een hoog paracetaMol-gehalte.

Vóór deze beeldbuisaberratie was er het programma Waar is De Mol en dat was ook al zo’n hoopgevende titel, die deed vermoeden dat Johnny kwijt was, dat hij ergens in een lift was blijven vastzitten, of in een liftkoker was gevallen, of dat hij was ontvoerd, door aliens bijvoorbeeld. Maar dat was dus niet het geval. Of anders hebben die aliens hem weer teruggebracht. En vóór Waar is De Mol was er weer een programma waarin Johnny in de weer was met verstandelijk gehandicapten. Lekker samen lol maken met die mensen, lekker lachen en zingen en springen en spelen. Zo leuk, zo spontaan, zo recht uit het hart. Zo aandoenlijk dat het deerniswekkend was, zoals die Johnny in die groep geestgestoorden werd opgenomen, zoals hij één werd met al die zwakbegaafden. Hoe heette dat programma ook alweer? Ik dacht Wie is De Mol…

_Advertentie.