De Club van Rome: Knalfuif

Ik keerde als eerste actieve lid van de Club van Rome terug op onze werkkamer. Het was 3 januari 2011. De kerstweken waren voor de Club van Rome tamelijk bewogen geweest. Onze PR-man Nico had een nacht in de cel doorgebracht omdat hij in een dronken bui de ruiten van het huis naast een kledingwinkel die blijkbaar aan kinderarbeid deed, had ingegooid. Hij had me ‘s nachts opgebeld en gevraagd of ik als advocaat kon optreden. Ik had hem gezegd dat ik helaas alleen Milieurecht doe; als hij bij zijn vandalisme op een kamsalamander of een drijvende waterweegbree was gaan staan, had ik hem waarschijnlijk wel kunnen helpen.
Ik groette Arend van Flimvereniging Cinema en Elsje van studentenbelangenvereniging Cosinus die in onze gedeelde, krappe werkkamer al hard bezig waren (hoewel het grootste deel van Arends ‘werk’ bestond uit ‘research’, ofwel het bekijken van illegaal gedownloade films).
Kort na mij arriveerden de andere leden van onze vereniging. Voorzitter Benjamin, penningmeester Kathleen, PR-man Nico. Het probleem met de Club van Rome was dat ze uit louter bestuur bestond: actieve leden moesten we nog vinden.
In onze werkkamer, die zo klein was dat we allemaal moesten blijven staan, vergaderden we.
“Welkom terug allemaal”, zei Benjamin, “Ik hoop dat jullie allemaal een milieuvriendelijke kerst hebben gehad. Ik heb in ieder geval erg veel geleerd.” Dat geloofde ik graag. Benjamin was gedurende zijn vrijwilligerswerk in Bulgarije gegijzeld door zigeuners en zijn ouders hadden hem voor 1.000 leva vrij moeten kopen. Nog steeds had hij een gaatje in zijn rechter oorlel waar de zigeuners hem als hun eigendom hadden gebrandmerkt.
“Wat gaan we vandaag doen?”, vroeg ik.
“Vuurwerk rapen”, zei Benjamin, “Er is dit weekend ontzettend veel van die troep de lucht in gejaagd. De straten liggen er vol van en wij gaan de resten opruimen. Hier hebben jullie allemaal een paar vuilniszakken. We nemen allemaal een stadsdeel voor onze…”
“Ho eens even!”, onderbrak Nico, “Opruimen? Dat is pauperwerk! Halfzachte onzin! Je bereikt er niets mee!”
“Ik steun Nico”, zei ik, “We besparen hooguit de gemeentelijke reinigingsdienst wat werk. Dit is onze verantwoordelijkheid niet.”
“Ik stel voor dat we alle niet ontplofte vuurpijlen verzamelen en ze in de schoorstenen van PVV-stemmers gooien.”, zei Nico.
“Okee, ik trek mijn steun aan Nico bij deze in…”
“Kom op, jongens.”, zei Benjamin, “Jullie zien te veel beren op de weg. Gewoon even de handen over elkaar. Het is voor een goed doel.” Het was eigenlijk maar een lulletje rozenwater, een slap mannetje met slechte ideeën, bedacht ik, terwijl ik met tegenzin een zak aannam en vuurwerk ging rapen.

Al bij de derde straat waar ik vuil raapte, een der kasteelstraten vlakbij de universiteit, trof ik een beer op de weg, een grote harige mannetjesbeer. Een voordeur ging open en een man kwam naar buiten gerend, op slippers, in een pyjama. “Waar ben jij mee bezig?”
“Ik houd voor u de straat schoon.”, zei ik met een brede glimlach. Eindelijk erkenning voor mijn harde werk!
“Jij laat die pijlen gewoon liggen.”, zei hij streng.
Ik liet de vuurpijl die ik vast had vallen. “Wat? Waarom?”
“Ik weet wat de mensen straks zullen denken als ze hier de straat door komen!”, blafte de man, “Ze zullen denken: ‘hier is Oud en Nieuw niet echt gevierd. Hier hebben ze liggen slapen op Oudejaarsavond! Hier hebben ze met zijn allen naar de Oudejaarsconference van Freek zitten kijken!’”
“Daar is toch niks mis m…”
“Terwijl wij hier een knalfuif hebben gehad!”, riep de man, “Een knalfuif, man! Zie je niet hoeveel vuurwerkresten hier liggen?”
“Ja, ik zie het. Het zijn er een heleb…”
“En jij gaat ze laten liggen! Zodat iedereen kan zien wat voor een knalfuif wij hier in de straat hebben gehad! Ja? Ik heb niet voor niets honderden euro’s aan vuurwerk besteed. Begrepen?”
Ik knikte. “Als u wilt kan ik mijn zak hier leeggooien, dan ligt er nog meer troep op de straat.”
Zijn gezicht klaarde op. “Als je dat zou willen doen…”
“Met plezier.” Ik gooide de zak leeg. Daarna mocht ik bij hem en zijn vrouw op de koffie, met oliebollen.
Mission accomplished.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.