De Club van Rome: Straight flush

“Hee. Pssst…” Benjamin was in de deuropening van onze werkkamer verschenen. “Kun je anders even meekomen of zo?” Hij zag rood, vermeed het me direct aan te kijken, als een kind dat kwam opbiechten dat hij een ruit had ingegooid.
“Wat? Ik zit net in een explosieve situatie.”, zei ik, “Als ik deze bom niet ontmantel vallen er nog lijken.”
“Het is tamelijk belangrijk”, drong hij aan, “Een precaire situatie. Ik heb een integer iemand nodig.”
Mijn interesse was gewekt, en Benjamin bleef mijn baas. “Okee dan. Ik bevries deze situatie.” Ik pauzeerde mijn spelletje ‘Mijnenveger’ en volgde hem naar de dichtstbijzijnde toiletruimte, die op de tweede verdieping van het E-gebouw.
Het toilet was verlaten maar er hing een sterke, doordringende geur van uitwerpselen. Ik trok mijn shirt over mijn neus. “Jezus. Wie is hier gestorven?”
Zweetdruppeltjes parelden op Benjamins hoofd. “He, kom op, zo erg is het nou ook weer niet.” We passeerden een tweetal urinoirs en hij opende de deur van het enige toilethokje. Daar, in de toiletpot, lag de grootste drol die ik ooit had gezien. Een gigant, een kampioen onder de ontlasting. Hij was zo indrukwekkend dat ik er een fysieke reactie op had, in een impuls achteruit deinsde, en een schietgebedje maakte. “Er is geen god…”
“He. Overdrijf toch niet zo.”, zei Benjamin gespannen.
“Het is een gigantische drol!”, riep ik, “De Schwarzenegger onder de drollen. Een Drollenkoning.”
“Niet zo hard.” Benjamin sloot vlug de deur achter ons. “Wat moet ik hier nu mee?”
“Een foto maken en doorspoelen”, adviseerde ik hem.
“Dat heb ik al lang geprobeerd.”, zei Benjamin, “Doorspoelen, bedoel ik, waarom zou ik in godsnaam een foto maken. Al drie keer. Maar hij is te groot. Onwrikbaar haast. Ik krijg hem daar niet weg gespoeld. Dit is een ramp.”
“Blijven proberen.”, zei ik, “Laat tsunami na tsunami over hem neerdalen tot hij het onderspit delft. Zeg, ik ga weer.”
“Onmogelijk”, zei Benjamin, “Ik kan niet blíjven spoelen. Daar verspil je zoveel water mee. Ik kan dit voor mezelf niet rechtvaardigen, en al helemaal niet tegenover mijn achterban. Er moet een andere, milieuvriendelijkere oplossing zijn.”
Irritatie. Waarom werd ik toch altijd met dergelijke problemen lastiggevallen? Ik had het idee dat ik voortdurend bezig was andermans stront op te ruimen, vandaag alleen iets letterlijker dan gebruikelijk.
Achter ons ging de deur open. “Vlug, houd hem tegen.”, siste Benjamin, “Níemand mag hiervan weten. Dit is mijn grootste schande, de zoon die ik nooit heb willen baren. Wat als het de rector is, en hij ziet wat ik hier geproduceerd heb? Het zou het einde van mijn carrière als voorzitter van De Club van Rome betekenen!”
Ik wendde me tot de man die binnenkwam, een student van een van de verenigingen. “Sorry, er staat hier een rij. Het gaat nog wel even duren.”, zei ik.
“Dat maakt niet uit.”, zei hij, “Ik wacht wel. Mooi weertje, niet?” Ook dat nog, een wc-socializer! Het type dat ‘small talk’ maakte terwijl je probeerde te plassen, hetgeen me in een dergelijk geval nooit lukte.
“Je wacht hier níet.”, zei ik. Ik duwde de deur in zijn gezicht dicht.
“Wat heeft dit te betekenen?”, hoorde ik hem roepen. Hij bleef tegen de deur aan duwen. Dit was niet verstandig geweest. Deze man was niet het type dat zich liet overbluffen.
Ik zette kracht, hield de deur tegen, maar ik zou deze deur geen uren meer dichthouden. “Benjamin, schiet het een beetje op?”
“Ik moet een soort stok hebben.”, peinsde Benjamin, “Iets om die drol een zetje te geven.”
“Hij ziet er niet erg samenhangend uit.”, merkte ik op, “Ik denk dat je er doorheen zou duwen. Heb je geen emmer water of zo?”
“Niet nog meer water…”, zuchtte Benjamin, “Bovendien zie ik geen emmer.”
De ander hield op met duwen. Er klonk nu een commotie op de gang.
“Opzij, opzij”, werd er geroepen, “De rector wenst van het toilet gebruik te maken.”

Hoe loopt dit af? Wordt de drol nog doorgespoeld? Je leest het dinsdag op deze site.

_Advertentie.