De Club van Rome: Geen-kind-politiek

De uitgebreide sollicitatiegesprekken voor nieuwe leden van De Club van Rome waren in volle gang. Nu ons actieve lid Edje met bowlingballen van nierstenen aan de niersteenvergruizer lag, zaten we te springen om vers bloed.
Met Benjamin en Kathleen vormde ik de sollicitatiecommissie. We hadden op diverse internet-sites oproepen geplaatst, waarop we een vijftal reacties hadden ontvangen. Het eerste gesprek van die dag was met een meisje met een vriendelijk, open gezicht en, naar eigen zeggen, een passie voor milieu. In het verleden was ze betrokken geweest bij diverse landelijke milieu-manifestaties en ze was zelfs een keer met Greenpeace de zee op gegaan, hoewel ze angstvallig vermeed in te gaan op de vraag wat er die dag op zee precies gebeurd was.
Benjamin en ik waren het er al snel over eens dat deze Anoek een leuk, enthousiast ding was dat beslist een plaats zou hebben binnen De Club van Rome, waardoor de vragen wat ons betrof slechts een formaliteit waren.
“Heb je een vriend?”, wilde Benjamin weten.
“Nee, op dit moment niet.”, zei ze, een beetje verbaasd, “Hoezo?”
“Oh nee, laat maar… ik dacht: misschien kon hij ook lid worden.” Hij maakte driftig aantekeningen. ‘Geen vriend’, las ik, driemaal onderstreept, met daarnaast een paar hartjes.
“Waar zie je jezelf over vijf jaar?”, vroeg ik.
“Oh. Nou ja.” Ze haalde haar schouders op. “Afgestudeerd, denk ik. Misschien met een kindje op komst?”
“Een kíndje?” Kathleen, die het grootste deel van het gesprek had gezwegen, stoof ineens overeind. “Fascist!”
Anoek deinsde geschrokken achteruit. “Pardon?”
“Kinderen nemen… Ze opzadelen met deze door en door verrotte aarde! Bijdragen aan de overbevolking! Ik wálg van jouw soort!”, beet Kathleen haar toe. Ze greep een stel suikerklontjes uit het bakje voor haar en smeet die naar Anoeks hoofd.
“Kalm aan, Kathleen”, zei ik, “Het is niet alsof we leden van onze Club tot het celibaat kunnen dwingen. Zoiets leidt tot uitwassen! Kijk maar naar de katholieke kerk!”
“Laten we vooral nóg meer mensen op deze wereld werpen!”, snauwde ze, “Weet je hoe groot de gemiddelde ecologische voetafdruk van een westerse baby is?”
“Ik… ik dacht dat baby’s krúipen…”, stamelde Anoek.
“En over tien jaar woon je zeker met twintig kinderen in een buitenwijk van Almere, nietwaar? Met je derde man! Sloerie! Feeks!”
“Nou, ik denk niet dat ik nog lid van de Club van Rome wil worden…”, zei Anoek teleurgesteld. Ze liep de spreekkamer uit.
“Nee! Wacht! Alsjeblieft!” Benjamin sprintte haar achterna. “Ik… ik hou van je!”
Kathleen en ik bleven achter.
“Mánnen!”, spoog ze, “Walgelijk. Denken met hun geslachtsorgaan. We zouden iedereen die lid werd moeten steriliseren, net zoals ze bij D’Artagnan doen.”
“Ik denk niet dat ze bij…”, begon ik, “Laat ook maar.” Ik stond op. “De volgende keer laat je ons het gesprek doen. Ik bedoel… We kunnen ze altijd nog uit De Club zetten als ze eenmaal zwanger worden.”
“Amateurs…”, zuchtte ze, “Ik had in China moeten gaan wonen…”

De sollicitatieprocedure voor de Club van Rome is gezien het bovenstaande weer even gesloten, maar jij kunt nog wel een Groene Leonardo worden. Meld je op deze pagina aan en kom ook naar de lunch op 20 januari a.s.

_Advertentie.