Gefaalde Staten

Er zijn perioden dat ik het nieuws nauwelijks volg en toen op een dinsdagmiddag medio februari onverwacht het V-woord viel, was ik onaangenaam verrast.
“Verkiezingen!”, riep Kathleen.
“AAH!” Ik schrok schreeuwend wakker, besefte dat ik weer eens tijdens een vergadering van De Club van Rome in slaap was gevallen. Dit kwam zo vaak voor dat mijn mede-bestuursleden Kathleen, Benjamin en Edje me niet eens meer boos aankeken. “Verkiezingen? Wat? Alweer? Ik heb nog geen half jaar geleden gestemd!”
“Dit keer is het voor de Provinciale Staten.”, zei Kathleen, “Tevens het volgende punt op de agenda. Blij dat je weer bij ons bent trouwens. We moeten ‘awareness’ kweken voor deze toch wel belangrijke verkiezing. Bijna niemand kent de provinciale politici.”
“Awareness? Waarom? Wat doet een Provinciale Staat?”, vroeg Edje.
“Ja. En wat heeft het met milieu te maken?”, deed ik een duit in het zakje. Ik legde mijn hoofd weer op tafel maar de slaap wilde niet komen. Het moment was voorbij.
“Er zijn zat raakvlakken. De provincie gaat over megastallen.”, zei Kathleen. “Megastallen!”, herhaalde ze voor het effect, “Het CDA wil de regels voor megastallen versoepelen, maar wij zeggen: Megastallen-nee!”
“Ik weet niet of ik wel tegen megastallen ben…”, peinsde Edje, “’Mega’ betekent ‘goed’, nietwaar?”
Kathleen gaf hem een klap tegen zijn achterhoofd. “Groot! Als in: té groot!” Ze legde een stapel papier op tafel. “Vanmiddag gaan we flyers schrijven, uitknippen en uitdelen op de campus, om de studenten aan hun stemplicht te herinneren.”
Ik ben nooit goed geweest in knutselen. Het vooruitzicht van een middag in de nabijheid van lijm en een schaar stemde me dan ook weinig gunstig. “Ik weet iets beters. Als we toch aandacht voor het onderwerp willen kweken, waarom organiseren we dan geen lijsttrekkersdebat?”
“Omdat wij te klein zijn om lijsttrekkers te regelen”, zei Kathleen, “Die zijn nu te druk bezig met campagne voeren. Bovendien zouden we toch weer de verkeerde Femke Halsema van het station halen of iets dergelijks. Of niet soms?” Ze gaf Edje opnieuw een klap.
“Dan verzinnen we een creatieve oplossing.”, zei ik. Een idee had zich in mijn hoofd gevormd. “Zoals je zei kent níemand de lokale lijsttrekkers. Wat als we een stel capabele acteurs regelen? Met een heftig en zwaar aangezet schijndebat vol felle retoriek en gegooi met modder krijgen we zat interesse opgewekt voor Provinciale Staten. En we geven onze toeschouwers meteen een boodschap mee over het belang van megastallen.”
“Het belang van het voorkómen van megastallen.”, verbeterde Kathleen me. “Maar voor de rest is dat niet eens zo’n slecht idee.”
“Ho eens even”, kwam Benjamin tussenbeide, “Een schijndebat? Dat zou bedrog zijn! We zouden een vals idool creëren voor de mensen om op te stemmen!”
“Welnee!”, zei ik, “We doen de partijen juist een gunst. Denk aan alle studenten die dankzij ons zullen gaan stemmen!”
En zo begonnen we aan de voorbereiding voor ons valse debat.

De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot.

_Advertentie.