Blog Tilburg is thuis
“En plots staat het kleine harige monstertje ons aan te staren. Een oorverdovend gegil stijgt op en al snel staan we allebei op een stoel. ‘Daaaaaar, daaaaarrr! Hij rent de deur uit!’”
Het is twee uur ’s nachts. Al mijn spullen liggen in mijn bed. Mijn kast staat van de muur geschoven en de bank staat in het midden van mijn kamer. Samen met mijn huisgenoot staan we in onze pyjamas én laarzen (ter berscherming) te springen op mijn bank. Ik met een groot kartelmes in mijn hand en zij met de zwabber. Op jacht. Naar de muis.
Oké, misschien ga ik iets te snel. Laten we even bij het begin beginnen. Op een mooie vrijdagavond zat ik met een vriendin een fles rosé, misschien waren het er wel meer, te nuttigen. Lichtelijk aangeschoten zitten we elkaar het ene slappe verhaal na het andere te vertellen. Opeens flitst er iets door de kamer. ‘Wat was dat?’ fluister ik. En plots staat het kleine harige monstertje ons aan te staren. Een oorverdovend gegil stijgt op en al snel staan we allebei op een stoel. ‘Daaaaaar, daaaaarrr! Hij rent de deur uit!’ Het eerste kwartier durven we niet van onze stoelen af te komen, maar er ligt stroopwafelijs in de vriezer. Dat zorgt er voor dat we toch maar de deur uitgaan. Het licht is toevallig kapot gegaan, dus al gillend rennen we door de donkere gang. ‘Aaaaaah volgens mij ben ik op hem gaan staan.’ En zo begon de terreur van onze nieuwe huisvriend.
Al snel bleek dat er niks meer in mijn kamer veilig was. Om een of andere raadselachtige reden vindt hij alleen mijn kamer leuk. Hij eet eerst mijn eten uit mijn kast op. (een half broodje! Hoe krijgt zo’n klein muisje dat op?) Maar zodra ik alle etenswaren uit mijn kamer heb verwijderd en het in de keuken bewaar, begint hij aan andere dingen. Zo heeft hij een halve pollepel opgegeten (??), een gat geknaagd in mijn deurkozijn en heerlijk geknabbeld aan mijn kast. Een muis met een hout-dieet. Heb ik weer. Voor muizenvallen is hij te slim. Dus ik lig nachten wakker door het getrippel dat ik ’s nachts hoor. Ik ben steeds weer bang dat hij in mijn bed kruipt.
Aangezien hij niet van plan is om weg te gaan, besluiten ik en mijn huisgenoten hem een naam te geven. Al snel noemen we hem Bas. Omdat we toevallig iemand kennen die zo heet en ook in de categorie ongedierte valt. Als ik op bezoek ben bij een vriendin en haar toilet bezoek zie ik een kaart hangen. E r staat een soort muis/rat op en eronder staat BAS DE RAT. Ik moet gillen van het lachen en ik móet de kaart hebben. Eenmaal thuis moeten mijn roomies ook hard lachen en de kaart krijgt een ereplekje.
’s Avonds lig ik in bed een boek te lezen met alleen een nachtlampje aan. Opeens staat Bas de Rat naast mijn bed. Hij kijkt me aan van: ’Heey how are you doing?’ Muizen zijn misschien schuw, maar deze lijkt meer te chillen in mijn kamer dan wild rond te rennen. Als hij op mijn bank springt, wordt het me te gortig. Ik bel mijn huisgenoot. Fluisterend:’De muis! Ik kan hem zien. We moeten hem vangen!!’ De deur klapt open en daar staat mijn huisgenoot in haar pyjama met een zwabber in haar hand. Ik schiet in de lach en de muis is alweer verdwenen. Hoe ga je een muis vangen met een zwabber? Nou, niet. Ik en mijn roomie bedenken een geniaal plan waarbij mijn hele kamer ongeveer leeggehaald wordt en in het midden zetten we een val. Met de Viva eronder. Voor als het vlekken maakt. We besluiten op haar kamer te wachten en döner te bestellen, maar zelfs om twee uur ’s nachts trapt hij er niet in. We denken dat hij in m’n bank is gekropen, dus we vallen de bank aan. We schoppen er tegen, springen erop. Maar er komt geen muis uit..
En als ik dan op een mooie morgen bij mijn kledingrek sta, zie ik dat Bas in een val is getrapt. Hij ligt er heel sneu bij en ik maak mijn huisgenoot wakker. We staren met z’n tweetjes naar Bas en maken dan maar huisgenoot drie wakker, omdat die vast wel dapper genoeg is om hem in de prullenbak te gooien. Gelukkig heeft zij haar lenzen nog niet in en verlost ze ons van ons lijden. Dag Bas.
Een paar weken later lig ik bij mijn lief in bed. *trippel, trippel, trippel* Oh no! Not again!
Michelle Vleugels
Op het blog van TilburgisThuis bloggen diverse studenten over het studentenleven in Tilbur
Advertentie.
