Lentekriebels (Deel II)

Gisteren is de lente begonnen. De lente… nieuw leven, ontluikend groen, dartelende lammetjes – afijn, de hele blije santenkraam die ik gisteren al heb genoemd. Over santenkraam gesproken, gisteren werd in Friesland ook nieuw leven geboren, een zuigeling, een meisjesbaby. De moeder was een alleenstaande moeder, maar op het moment dat zij de pers te woord stond bleek zij niet alleen te kunnen staan. Zij lag namelijk in een ziekenhuisbed op de santenkraamafdeling. Zij was blond en had haar ogen mooi opgemaakt met lichtblauwe oogschaduw. Dat maakte haar jaren jonger. Desondanks was zij 63. Zij had haar baby mogen ontvangen via de ingrepen van een Italiaanse dokter. Medische ingrepen welteverstaan. Antimorti heet die dokter, geloof ik.

Vanuit haar kraambed stond moeder de pers te woord en zij kraamde er van alles uit. Dat ze het er allemaal graag voor over had, ook de kritiek van andere mensen, omdat haar kinderwens gewoon te groot was. En de wens is de vader van de gedachte. Of de moeder natuurlijk. Ik ben benieuwd of haar dochter borstvoeding gaat krijgen. En van wie die borst dan is. En als het meisje straks peuter wordt en haar luiers ontgroeit, heeft haar moeder die dan voortaan nodig? Uit de luiers, in de luiers? En wat als het meisje een jaar of vijftien is en een moeilijke puberteit doormaakt? Moeder is dan 78. Lichtblauwe oogschaduw helpt dan niet meer. Ik hoop niet dat dochterlief nog graag een broertje of zusje wil. Hoewel, die Friezen zijn een sterk ras. Of nee, wacht, dat heeft volgens mij betrekking op koeien…

_Advertentie.