Woef

Ik heb een zus en die zus heeft een zoontje en dat zoontje heet Julius (naar de beroemde Romeinse veldheer, want wij stammen uit een klassiek en bovendien oorlogszuchtig geslacht). Mijn neefje Julius nu heeft een knuffel en die knuffel die heet Woef. Misschien moet ik er even bij zeggen dat mijn neefje pas zes jaar is. Woef is ongeveer van dezelfde leeftijd en is altijd al zijn favoriete knuffel geweest, hetgeen ook duidelijk zichtbaar is aan de vele uitgescheiden lichaamssappen die het diertje zijn gevlekte voorkomen hebben gegeven. Woef ruikt ook een beetje eigenaardig, naar natte hond, meer nog naar zieke hond, naar natte zieke oude hond. 

Toen ik Julius op dit krachtige aroma attendeerde, antwoordde hij dat dit helemaal niet kon omdat Woef een poes was. En warempel, inderdaad, nu zag ik het ook, de knuffel behoorde duidelijk tot de katachtigen. Woef moest een lapjeskat voorstellen, hetgeen ook leuk in overeenstemming was met het reeds genoemde vlekkenpatroon van het beestje. Ik keek mijn neefje van zes aan. Het is dus een poes? Ja, dat zei ik toch. Maar waarom noem je hem dan Woef?, wilde ik weten. Julius keek mij verwonderd aan. Omdat hij zo heet natuurlijk, was het antwoord.

De onnavolgbare logica van een kind van zes jaar. Wat moet het fijn zijn om je doen en denken in zulke eenvoudige kaders te kunnen plaatsen. Ik dacht terug aan het kind dat ik ooit ben geweest, toen mijn toekomst nog voor mij lag, en niet achter me. Ik zal toen ook wel een fijn, overzichtelijk en begrijpelijk leven hebben geleid. Zonder huizenprijzen en hypotheekrentes, belastingaangiftes, tentamens die moeten worden nagekeken, vakantiekaarten die kwijt zijn. Dat moet toch zalig zijn geweest. Hoewel, dan zal ik ook wel een zurig ruikende dierfiguur hebben gehad, vol zever en kwijl en stukjes braaksel. En die zal ik hebben gekust en geknuffeld en geliefkoosd. Nee, dan toch maar liever het leven dat ik nu lijd.