Mundial (2)

De Club van Rome was nog altijd vertegenwoordigd op festival Mundial. Zelf was ik hier voor de concerten, maar mijn clubleden Benjamin en Pedró hadden andere voornemens. Opnieuw dreigden hun ambities mijn plezier in de weg te staan.
Met lede ogen zag ik toe hoe Benjamin zijn plannen om het Leijpark schoon te houden in werking zette. Hij had inmiddels een leger van straatschoffies – kwijtgeraakte en verwilderde kinderen van festivalbezoekers – opgetrommeld, die hij instrueerde om overal op het festivalterrein naar afgedankte plastic bekertjes en ander afval te zoeken en deze naar hem te brengen, naar de container die hij als hoofdkwartier had verkozen.
“Voor elke twintig bekertjes die jullie me brengen, krijgen jullie één zakje chips.”, zei hij. Hij zwaaide met een klein zakje lays. “Ik heb gewoon, paprika, bolognese, cheese & onion.”
Hier hadden de kinderen wel oren naar. Ze stoven op weg, richting het World Stage, het Fontys Stage, de Here Be Dragons… Ik zag hoe de brutaalsten onder hen de lege bekertjes uit de handen van nietsvermoedende festivalgangers plukten.
“Benjamin”, zei ik, “Ik vind dit wat onverantwoordelijk.”
“Onverantwoordelijk? Niet ik!”, riep hij, “Onverantwoordelijk zijn de ouders die hun kinderen meesjouwen naar een festival, om vervolgens muziek te staan luisteren en hun kroost uit het oog te verliezen. Ik geef deze arme kinderen een doel. Ze hebben er zeer veel plezier in. Zie maar.”
Een van de rekels trok Benjamin aan zijn mouw en gaf hem een stapel plastic bekers. Benjamin aaide hem over zijn bol en gaf hem een zakje paprika-chips.
“Zo. Dat is snel.”, zei hij, “Het handige is dat ze zo klein zijn. Ze glippen overal tussendoor, vinden afval dat wij lange mensen over het hoofd zouden zien. Ren, mijn kleine vogeltjes, ren en reinig!”
“Je doet maar. Ik heb hier genoeg van”, zei ik. Ik keerde Benjamin en Pedró de rug toe en haastte me naar de tent waar Boef en de Gelogeerde Aap nu optraden, om halverwege mijn route te worden verrast door een apocalyptische regenbui waartegen Noach U zou hebben gezegd.
Dan maar geen concert. Ik zocht haastig onderdak in een gekantelde container, die bij nader inzien toebehoorde aan een driekoppig promotieteam van Tilburg University dat in een hoekje verveeld de Univers zat te lezen.
“Het loopt nog niet echt storm, hè?”, zei ik hen, maar mijn woorden werden verdronken toen de wolken tegelijkertijd een salvo hagel richting festivalterrein afvuurden. “Maar gelukkig staan jullie het hele weekend droog!”
“Hee!”, zei een meisje beledigd.
Ik werd rood. “Zo bedoelde ik het niet.”

*

Toen de regenbui eindelijk ophield en ik het Fontys Stage bereikte, waren Boef en de Aap reeds vervangen door een Belgische soulband. Daar kwam ik niet voor! Teleurgesteld keerde ik terug naar de container die eerder door De Club van Rome was gecharterd. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag wat hier in de tussentijd was gebeurd.
Benjamins inzamelactie was een doorslaand succes. Pedró de architect had de plastic bekertjes die de kinderen hen hadden gebracht – het moesten er honderden zijn – in elkaar gestoken en er meubels van gemaakt, voor in de container. Ik zag een klein plastic tafeltje, een plastic deurmat en zelfs een plastic prullenbak. Mijn aandacht werd echter getrokken door de grote plastic troon, waarop Benjamin nu als een Afrikaanse krijgsheer gezeteld was, omringd door tientallen kindsoldaten.
“Het is gelukt”, zei hij, “Het festivalterrein wordt schoongehouden, en deze kinderen houden van me. Prachtig, niet?”
“Gefeliciteerd, kolonel Kurtz”, zei ik, “Je hebt zojuist de kinderarbeid uitgevonden.”
“Je liegt!” Benjamins gezicht vertrok in een geschokte grimas. Hij blafte iets naar zijn kleine volgelingen, en voor ik wist wat me overkwam werd ik hardhandig door een vijftal tienjarigen naar buiten geëscorteerd en ergens ter hoogte van het World Stage in de modder gegooid. Tot overmaat van ramp pakten ze me mijn plastic bekertje bier af voordat ze de mensenmassa indoken, als eksters op zoek naar een sieraad.
“Hij was nog niet leeg!”, riep ik hen na, “Er zat nog een bodempje in!”

De Club van Rome wordt gevormd door een vijftal idealisten dat – met wisselend succes – duurzaamheid op de campus promoot

_Advertentie.