Recensie: The smurfs
Ze zijn klein, blauw, hebben veelal witte broeken en een wit mutsje. In meer dan vierhonderd tekenfilms speelden ze de hoofdrol en nu zijn ze ook naar het witte doek gebracht. We hebben het over de smurfen, een halve eeuw geleden bedacht door striptekenaar Peyo.
Colombia Pictures, de Kerner Entertainment Company en Sony Pictures Animation besloten gezamenlijk een film over de blauwe wezentjes te maken waarbij ze dankbaar gebruik maakten van 3D-technieken. Het openingshot van de film is schitterend. Op de rug van enkele vogels vliegen de smurfen over hun smurfendorp. Het 3D-effect is hierbij zo heftig dat enkele bioscoopbezoekers licht misselijk worden. Gelukkig wordt de hoeveelheid driedimensionale effecten daarna snel teruggebracht tot normale proporties.
Het verhaal van de film is snel verteld. Klungelsmurf komt te dicht bij het kasteel van Gargamel. De boze tovenaar volgt Klungelsmurf naar het Smurfendorp en vernietigt het. Alle Smurfen vluchten in paniek weg. Klungelsmurf neemt een verkeerde afslag en belandt in een grot, waar hij doordat het ‘blauwe maan’ is, een poort naar een andere wereld opent. Via het wormhole worden zes Smurfen (Klungelsmurf, Grote Smurf, Smurfin, de speciaal voor de film gecreëerde Schotse McSmurf, Moppersmurf en Brilsmurf) naar New York gebracht, gevolgd door Gargamel en zijn kat Azraël. Het wormhole sluit en de Smurfen moeten een manier vinden om het weer te openen, terwijl ze Gargamel ontlopen. Ondertussen beleven ze allerlei avonturen in de grote stad, waarbij ze kennismaken met de mensen Grace en Patrick.
The Smurfs is een mengeling tussen CGI en live-action. De blauwe wezentjes zijn dus met de computer geanimeerd en de rest van de rollen worden vertolkt door acteurs. Die leveren knap werk af. Het is niet makkelijk om een scene te spelen met iemand die je niet ziet en die pas naderhand in het beeld wordt geplakt.
Voor het verhaal hoef je The Smurfs niet te bezoeken. Voor de nostalgie en voor de humor wel. Bijna de hele zaal zit dan ook vol met 20-plussers die vroeger ongetwijfeld fan waren van de tekenfilm. Ze genieten volop van de film, zeker omdat de filmmakers van een vette knipoog houden. Zo moeten de Smurfen zich op een gegeven moment verstoppen wanneer de New Yorkers hen op een taxidak zien zitten. “Blend in, blend in” klinkt het en ze verschuilen zich tegen een poster van de Blue Man Group. Blauw is een thema dat vaker terugkomt, bijvoorbeeld als een van de Smurfen in een bak vol M & M’s valt.
Een topfilm is de Smurfen niet, maar het is zeker vermakelijk voor een regenachtige zondag (en die zijn er deze zomer veel!). Neem wel een mp3-speler mee die je aan kunt zetten, zodra je de bioscoop verlaat. Want zonder andere muziek krijg je dat irritante smurfendeuntje de eerste uren niet meer uit je hoofd!
Advertentie.
