Over vrouwen (1)

Karel Glastra van Loon. Wie kent hem nog? De man heeft schitterende boeken geschreven. Zogenaamde leesboeken, geen studieboeken, want die zijn niet om te lezen, die zijn… tsja, die zijn er gewoon, en ze staan mooi in de boekenkast. Leesboeken dus, boeken om te lezen, verhalen die uit het leven zijn gegrepen, die tot nadenken stemmen, tot zelfreflectie en tot zuivering van de geest en het darmkanaal. Zo las ik in de Verzamelde Romans van Karel Glastra van Loon op pagina 280 de volgende passage uit zijn roman Lisa’s adem uit 2001:

“Ze kijkt naar hem. Hij ziet dat er een kleine onderbreking zit in het potloodlijntje onder haar linkeroog. Hij denkt: ’s ochtends aan haar kaptafel, de slaap nog in haar ogen. Ze draagt een zijden kimono die los om haar smalle schouders hangt. Ze buigt zich naar voren om haar ogen op te maken… Hij slikt moeizaam zijn koffie weg”.

Tot zover deze lezing. De lezer zal wel begrijpen dat wij hier van doen hebben met een jongvolwassene die verzinkt in een licht-erotische fantasie. Arme ziel! Hij heeft zich namelijk een volstrekt verkeerde voorstelling van zaken gevormd, een volledig vertekend beeld van de werkelijkheid. Ik heb vele malen gezien hoe vrouwen hun ogen opmaken, bijvoorbeeld als ik per ongeluk in het damestoilet verzeild was geraakt. En mij is opgevallen dat als vrouwen voor de spiegel hun ogen opmaken, zij daarbij altijd hun mond open laten hangen. Dit nu geeft aan hun gelaatstrekken – hoe aanbiddelijk deze normaal gesproken ook mogen zijn – steevast een uitdrukking van niet-geringe onnozelheid. Enige erotiserende uitstraling heeft zo’n tafereel niet.

Nog afgezien daarvan is het kennelijk een natuurwet dat vrouwen bij het opmaken van hun ogen hun mond open moeten hebben. Met dichte mond gaat dat blijkbaar niet. Ongeacht of zij nu hun wimpers, oogleden of wallen aan het bewerken zijn, met dichte mond gaat dat fout. De kleine onderbreking in het potloodstreepje waarvan in bovenstaand fragment sprake is, is dan ook waarschijnlijk veroorzaakt doordat het meisje even haar mond dichtdeed. Omdat zij anders begon te zeveren of zo.

Hoe mysterieus is toch de natuur, met al haar verborgen wetmatigheden. En dat geldt zeker voor de menselijke natuur, de genetisch bepaalde gedragslijn van de mens. Om over die van het mens maar te zwijgen. Dat doe ik nu dan ook maar.